Als jullie dit lezen ben ik officieel een jaartje ouder geworden. Als ik er goed over nadenk, besef ik wel dat ik mentaal een paar jaar extra tel. Want terwijl ik vorige week nog over angsthazen schreef, is er oorlog uitgebroken. Ook al woeden er altijd ergens oorlogen, deze keer komt het natuurlijk wel heel erg dichtbij. Sommige mensen vinden het hypocriet dat onze aandacht nu naar Oekraïne gaat, terwijl er in Somalië bijvoorbeeld ook gebombardeerd wordt. We zijn verontwaardigd dat zo vlak voor onze neus dingen gebeuren waar we eigenlijk niets kunnen aan doen. Natuurlijk zijn we bang. Daarenboven zijn we in deze tijden allemaal zo met elkaar verbonden dat we allemaal wel iemand kennen die in Oekraïne of Rusland woont waardoor we ook meer betrokken zijn. Er is ook sociale media: tussen de vrolijke carnavalsfoto’s van kinderen van vrienden, doemen nu ook foto’s en filmpjes van oorlogstaferelen op. Ik betrapte me er zelf op dat ik na een filmpje over gekke dieren opeens een tank over een auto zag rijden en dat ik later die dag fluitend bosjes tulpen in een vaas schikte alsof het twee filmpjes waren geweest die zomaar voor het vermaak werden gemaakt.
Ik lieg natuurlijk wel een beetje. Dat fluiten was minder
vrolijk dan hoe ik daarvoor floot. Dat
weet het kleinste kind. En dat is ook maar goed. Immuun voor leed en
onrecht wil ik nooit worden. Het is zo hartverscheurend en het raakt enorm.
Machteloos lijkt de wereld toe te kijken. We kunnen meer dan we denken. Ik denk
aan Luk die op het moment dat ik dit schrijf met zijn auto zijn schoonmoeder en
schoonzus heeft opgepikt in Oekraïne en nu op de terugweg is om hen hier op te
vangen. Ik denk aan andere helden die deze wereld wat humaner maken. Mensen die niet in de openbaarheid treden. Ze
zijn er nog. En dat mijn tulpen ondertussen verwelken en dat ik nog zal
fluiten. Al is het maar voor meer vrede.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 04/03/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten