Zaterdag vond ik mezelf in een magentakleurig jasje in een rookpluim op een podium voor een echt publiek terug in De Living. En of dat nog eens deugd deed! De dag ervoor had ik nog de mist opgezocht voor een fikse ochtendwandeling in Loker. Heerlijk was dat! Zelfs in de modder. Soms doet het goed aan het hart om in een wazige substantie te verdwijnen. Alles wat je dan wél ziet, lijkt opeens veel mooier.
Behalve dan als je in die wazigheid een krant openslaat en
ziet dat bruut geweld almaar meer sluimert in de actualiteit. Mensen die voor
een metro geduwd worden. Kinderen die vermoord worden. Of dichterbij: zomaar beroofd
aan een geldautomaat. Waar gaat dat toch allemaal naartoe? Wat een zware wrede nevel
moet er tegenwoordig in een brein hangen dat de stoppen zo doorslaan dat geweld
of moord de enige oplossing schijnen te zijn?
Ik mag er niet te lang in blijven hangen in die wazigheid.
Want dan word ik in gedachten bij een volgende wandeling in de Leie geduwd of
vind ik een vermist persoon in de graskant. Wie weet word ik zelf wel
afgetroefd als ik de volgende keer geld uit de muur haal of met een stokbrood
over straat loop. Dan maak ik geheel vrijwillig weer van mijn huis weer mijn
slotklooster en durf niet meer naar buiten te komen. Gesmoord met een
mondmasker. Veilig in mijn cocon. Dacht ik. Want mijn verwarmingsinstallatie
blijkt ineens gevaarlijk te zijn en moet dringend worden vervangen. Niet alleen
voor stomend water onder de douche. Ook voor een minder explosief gevoel. Waar kan ik in tussentijd verdampen?
Jullie lezen het: glamour, glitter en geluk liggen soms verdacht
dicht bij bang, boos en bezorgd. Balanceren is een kunst. Zeker als je geen
einde van de tunnel ziet doordat een grimmige waas je van je sokken blaast. Hou
de ogen open en hou moed. Tot de groezelige rook om het hoofd is verdwenen. Tot
hoop weer als welriekende bloesems is verschenen.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 21/01/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten