Voor het tweede trimester op gang kwam, had ik op mijn twitteraccount dit ‘grapje’ gemaakt over mijn job in het onderwijs. “Vanaf morgen begeef ik me weer op glad ijs. 5 verschillende schoolgebouwen. 19 gemixte klassen. Ramen open. Maar ik heb er zin in. Zelfs in de kou. We mogen blij zijn dat we nog mogen. Toch? En met een thermos glühwein voelt het toch als betaalde wintersport.” Het werd meteen mijn succesvolste tweet van het jaar tot nu toe. Enkele reacties op deze post waren dat alcohol verboden is op de werkvloer. De meesten bedoelden ook dat als grapje. Enkelen meenden het serieus.
Gelukkig ben ik
geen celebrity. Ik heb geen massale kudde volgers. Tine Moniek klinkt misschien
een beetje als Tine Komiek, maar zaak is: als je verantwoording moet afleggen
voor een grapje, betekent dat meestal gewoon dat je humor niet werkt en dat een
carrière als comedian niet voor je is weggelegd. Toch maak ik voor deze ene keer een zeer kleine
uitzondering. Natuurlijk zeul ik niet
echt glühwein mee in mijn thermos. Ten eerste vind ik dat goedje maar in zeer
zeldzame omstandigheden te pruimen en met een mondmasker voor een klas staan voor
een open raam, is daar niet een ideaal voorbeeld van. Ten tweede zou het nooit
in mijn hoofd opkomen om alcohol te drinken in een lessituatie. Ik vergelijk mijn
werksituatie gewoon met enkele uren op skilatten of schaatsen. En wat maakt
wintersport gewoon te dragen? Juist ja, alcohol.
Wat die reacties
eigenlijk aangeven is dat de tijd waarin je zomaar grapjes kon maken, blijkbaar
voorbij is. Of laat ik het zo stellen: de tijd waarin je zomaar grapje kon
posten op sociale media is voorbij. Misschien is dat wel een goede zaak. Laten
we eindelijk weer eens sociaal en doodernstig worden en alle grapjurken voorgoed
bannen van sociale media. Dan weten we
ineens weer hoe zwaar de wereld weegt. Stel je voor dat we dat zouden vergeten!
(verscheen per abuis niet als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 14/01/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten