Ideaal terrasweer was het niet afgelopen dagen. Toch gok ik dat er weinig geklaagd werd hierover. De voorbereiding naar de grote heropening voelde alsof het na maanden eindelijk zomer was: lachende gezichten en een voelbare opgeluchte adem waaronder de straten en pleinen meer kleur kregen. Dat viel nog meer op zaterdag en zondag zelf. Afgeladen terrassen brengen duidelijk meer leven. De kans om eindelijk nog eens uit ons eigen kot een flesje te kraken, het verlangen naar een vers getapte pint, het blij terugzien met mensen naast de eigen bubbel. Er werd hier zo erg naar uitgekeken!
Zelf heb ik nog geen terrasje gedaan. Dat zal niet lang meer
duren. Straks mag ik samen met DE SPLEET de aftrap geven van CC ZomerKaffee in
CC De Steiger en daar zijn nog wel wat repetities voor nodig als je enkele
maanden niet mocht repeteren.
Tegelijk met de opluchting weerklinken ook verzuchtingen van
mensen die het eigenlijk niet zien zitten want corona is helaas nog niet
verdwenen en de cijfers zijn niet zo gunstig. Bij die mensen is er schrik. Dat valt
natuurlijk ook te begrijpen. Daarnaast is er ook de angst om weer tussen
anderen te moeten komen. Jij weet van jezelf of je oplet of niet. Of anderen
dat doen, is een zaak die je maar moet vertrouwen. Dat voelde ik zelf afgelopen
week toen ik in gang in de winkel ongemakkelijk werd van het aantal mensen dat
ik moest passeren om bij mijn gewilde product te komen. Ik betrapte me erop dat ik een sluiproute wou
nemen, maar die bracht hetzelfde resultaat te weeg. Dus hield ik mijn adem in toen ik me alsnog door de gang wurmde want
ik had geen zin om op een andere dag terug te moeten komen. Ik moet ook
toegeven dat ik dacht: “Als jij straks dat terrasje wil doen of weer eens op
restaurant wil gaan, zal je nog vaak je adem moeten inhouden…” Alsof adem
inhouden helpt.
Laten we op onze passen letten, terwijl de vrijheid lonkt.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 14/05/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten