Het is nu echt een feit: niemand ontsnapt aan zijn eigen coronaverjaardag. Wie ongeluk heeft, krijgt er misschien zelf nog een tweede bij. Hoe ouder ik word, hoe minder magie ik voel bij die herdenking van het doorknippen van die streng en dat eerste geblèr. Toch blijven er steevast bepaalde verwachtingen hangen aan zo’n dag die niet in dat vervloekte coronakader passen. Wanneer kan ik bijvoorbeeld nog eens tussen vrienden dansen? Of wanneer word ik nog eens verpletterd onder een overdosis plakkerige zoenen? Of wanneer moet ik niet meer kiezen wie ik zie en wie niet?
Nu ook mijn dag in zicht is, trakteerde een vriendin me
vorig weekend op een uitje in het Brugse Ommeland. In ruil voor mijn onbetaalbaar
gezelschap en twee wandeltrajecten van in totaal 27 kilometer kreeg ik lekker
eten, een overnachting in een B&B, een heerlijk ontbijt en twee dagen
babbelpret! Het was enorm fijn om er na een bewogen periode eens uit te zijn. Een
perfect cadeau dus! Maar bovenal is het de moeite die ze deed die onbetaalbaar
is. Ze dacht aan mijn verjaardag en was
creatief om me te verrassen. Niet zo evident in een periode waarin we toch
vooral in eigen navel kijken.
Ik wil met dit schrijven niet nog meer van die verrassingen
in de wacht slepen. Ik zal mijn eigen jaarwisseling niet treurig zijn als het
uiteindelijk een gewone dag blijkt. Meer
wandelingen kunnen mijn voeten trouwens even niet aan. Alhoewel: ze popelen om de feeërieke
wandeling te maken waarop stad Menen en CC De Steiger ons trakteert vanaf
vandaag. Op drie historische gevels wordt tot midden maart elke dag een magisch
verhaal geprojecteerd. Ideaal voor een sfeervolle avondwandeling. En hoewel ik
me ondanks de extra jaarring bijlange nog geen historische gevel voel, projecteer ik heel graag de hoop dat de
moeite en de magie blijvend gekoesterd worden. Tot ver na de verjaring van de pandemiefeiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten