Blijkbaar kan ik geraakt worden door huizen die met bulldozers uit elkaar gehaald worden. Dat mocht ik deze week ervaren. Ook al heb ik weinig connectie met de gebouwen op zich. Behalve dan dat ik ze afgelopen jaren regelmatig voorbij wandelde. De grote sloop in de Rijselstraat is aan de gang en ik betrapte me op tranen toen ik een stuk van Maxim’s Collection naar beneden zag komen. Ik stond er welgeteld één keer in de paskamer op verzoek van een vriendin die dacht dat ik overdreef als ik stelde dat ik in niets zou passen en een modderfiguur zou slaan in een jumpsuit. Na dat bezoek gaf ze me overigens helemaal gelijk. Meer emotie hangt er niet aan dat enige bezoekje vast en toch maakten tranen deze week mijn mondmasker nat. Het vooruitzicht van de nieuwe brug mag dan nog wel fantastisch zijn, de mistroostigheid van het grijpen naar iets wat altijd zo stevig leek en in stukken valt, doet mij blijkbaar pijn.
Het moet evenwel geweldig zijn om zo’n bulldozer te
bedienen. Dat bedacht ik ook. Want wat een macht en wat een kick te slopen.
Begrijp me niet verkeerd. Ik koest geen grammetje ambitie om als een Miley
Cyrus aan een sloopkogel te bengelen. Daar ben ik dus te gevoelig voor. Het zou
me gewoon verschrikkelijk machtig lijken om met een sloophamer als het ware
total loss te gaan: te vernietigen en te verpulveren gewoon omdat het mag. Er
zit blijkbaar ook een stiekeme stoomwals in mij die snakt naar wat onschuldige
averij. Vrees niet: ik raak niet aan gebouwen of ander materiaal. Eerder richt
ik mij op herinneringen en ideeën. Of het simpelweg elimineren van een gevoel.
Of misschien zou ik me willen uitleven op een virus dat op zijn beurt al zoveel gaten sloeg. Een
verdict. Een eenvoudig resultaat. Of een moordzaak. Een vooroordeel. Een haat.
Dus let in het vervolg maar op je tellen als je aan me
vraagt: “Ca va?” en ik antwoord: “Ja, dat gaat.”
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 12/03/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten