Zondag was een speciale dag. Naast het feit dat ik een videoclipje heb opgenomen met een lege mayonaise-emmer op mijn hoofd ontmoette ik voor het eerst mijn pennenvriendin Lucette. Ik schreef al eerder over haar. Onze correspondentie startte ongeveer een jaar geleden, toen ik een oproep had geplaatst tot adressen van mensen in quarantaine en mensen die het moeilijk hadden. Ik kreeg haar adres van haar kleindochter omdat ze haar achtentachtigjarige verjaardag voor het eerst zonder feest had moeten vieren. We begonnen een briefwisseling die me week maakt en een bijzondere vriendschap werd aangewakkerd. Haar stickertjes en haar woorden vallen ongeveer tweewekelijks in mijn bus. Ze schrijft altijd dat ze het zal begrijpen dat ik geen tijd meer zal hebben om haar terug te schrijven en dat ze me graag ziet. Ik beloofde ooit langs te gaan met bloemen, maar durfde niet door de coronamaatregelen. Met Kerst stuurde ze me een foto van zichzelf bij de kerstboom en op oudjaar hoorde ik voor het eerst haar stem aan de telefoon. Nu ze negentachtig jaar werd, werd geregeld door haar familie dat ik haar op een veilige manier zou komen begroeten als verrassing. Ik ben in mijn hele leven nog niet vaak een cadeau geweest, maar het voelde toch een beetje als uit een taart springen.
Het maakte me oprecht blij haar eindelijk eens in levende
lijve te zien. Ook voor haar en haar
familie was het gedenkwaardig. Er werden enkele foto’s van ons gemaakt die dan
in de familieapp werden gedeeld. In de loop van al die maanden is ze namelijk vaak
over mij gaan praten. De correspondentie leidt haar af van een toestand die zo
anders is dan ze gewend is. Haar
dochters voorzien haar van briefpapier en vragen naar mij. Nu kunnen ze ook een
gezicht op mij plakken.
Zonder deze rare tijden had ik dit moeten missen. Ik sta
daar vaak bij stil. Soms niet genoeg. Er is wat er is. Soms durf ik dat geluk
te noemen.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 19/03/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten