Maandag moesten mijn leerlingen elkaar complimenten geven. Het viel me op hoe moeilijk kinderen het daar mee hebben. “Jij hebt mooie veters!” of “Je hebt mooie kleren!” was het meest te horen. Iemand zei zelfs: “Je hebt mooie zolen.” Ik vond dat confronterend. Blijkbaar is dat uiterlijk allesbepalend. Het moeilijkste aan de oefening was dat ze ook zichzelf een compliment moesten geven. De meesten dachten er een tijdje over na en vonden van zichzelf dat ze toch goed zijn in iets. Iemand kwam niet verder dan: “Ik heb een mooie trui aan.” Nochtans zijn ze in mijn lessen al gewend aan showen en durven. Eigen lof heeft nog altijd een vreemde geur. Met deze oefening voelden ze zich behoorlijk in hun blootje gezet.
Het is niets nieuws. Als iemand me vroeger met iets
complimenteerde voelde ik altijd een soort ongemak en vroeg dan aarzelend:
“Vind je?” Later dacht ik dat er dan iets van me verwacht werd in ruil. Gedurende
al die jaren, heb ik het echt leren appreciëren. Heel soms durf ik zelfs: “Ja,
hé!” te zeggen want dan weer arrogant overkomt, maar zo bedoel ik het eigenlijk
niet. Een aantal zomers geleden schreef ik openlijk lofuitingen op het raam van
de mensen of plakte een compliment op mensen hun trui. Daarom dat ik het belangrijk vind om
dergelijke oefeningen aan mijn leerlingen te geven op complimentendag. Je ziet ze glunderen als ze “Dank u” zeggen. Sommigen
groeiden zichtbaar enkele centimeters.
Ook ik deelde vanzelfsprekend dikke duimen uit en kreeg er
terug. Ik ben inmiddels al tot een leeftijd gekomen waarop ik geen moeite heb
om een pluim uit te delen of op mijn eigen hoed te steken. Hoe om te gaan met
complimenten is natuurlijk wel een ander paar mouwen. Dat blijft raar op elke
leeftijd. Zeker als een elfjarige tegen je zegt: “Je bent snel.” en hij het
niet over mijn tempo heeft. Dan bloos je
toch onverwacht door dat mondmasker heen.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 05/03/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten