maandag 23 september 2019

TINE ZIET (184): Vooroordelen


Hoe hard ik ook mijn best doe, ik geraak nooit verlost van vooroordelen. Altijd is er wel dat stemmetje dat wat in mijn oor fluistert. Soms probeer ik dat stemmetje te negeren en lukt dat ook. Andere keren lijkt te stem te bulderen van oor tot oor en blijven de woorden nazinderen. Het lastige is dan om die woorden weer te verliezen, te lozen desnoods.

Zo zijn er veel vooroordelen over onze stad. Of over De Barakken. Maar evengoed zijn ze er over Antwerpen of over Parijs. Over Limburg en Nederlanders. Altijd weten we wel iets dat ons via dat stemmetje te binnen schiet. Zelf maak ik me er ook schuldig aan terwijl ik ze absoluut wil vermijden.

Wat ik bedenk: Wie bedacht ze allemaal? En waarom? Is het voorzichtigheid verpakt met een lichte strik? Levert het wat op buiten de achterdocht? Dit weekend was ik met een vriendin uit Menen op een trouwfeest in Antwerpen. Het was geen klassiek feestje maar dat hadden we dankzij die dekselse vooroordelen ook niet verwacht. We spraken over ‘ons eerste Antwerpse avontuur’ tot 5 minuten voor onze aankomst in de eventzaal. Het bleek om een plek te gaan die ook in Menen had kunnen bestaan en ook het publiek dat er aanwezig was, verschilde niet echt van Menenaren.  Toen we hadden verteld dat we uit Menen kwamen, bleef het een tikje te lang stil. Alsof we uit een andere tijd kwamen. In die tijd voelde ik een dikke laag stof op mij belanden. Zo’n dikke laag die ervoor zou kunnen zorgen dat ik over enkele jaren uit het centrum zal worden geweerd. Tenzij ik een fikse boete betaal.

We lieten het niet aan ons hart komen. We dansten het stof van onze lijven. De volgende dag verkenden we door een autoloos centrum een fantastische stad en bedachten met schrik: “Help, straks geraken we verknocht aan deze straten.” De zon scheen fel, er was de tijd om in een ongedwongen slenteren te verdwijnen. Het was pas later in de trein dat we ons dankzij befaamde vertragingen weer in die vooroordelen voelden verglijden. 

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 20/09/19)

Geen opmerkingen:

TINE ZIET (419): Geduld

Lentezon doet goed. Als ze er is tenminste. Vorige week liet ik zelfs even mijn blote benen uit. Al was dat natuurlijk veel te optimistisch....