TINE ZIET (182): Kroon

Zaterdag was ik samen met veel anderen aanwezig bij de Stadsambassadriceverkiezing. Ik was daar niet als objectieve toeschouwer. Naast het feit dat ik vond dat ik dat als inwoner wel eens moest meemaken, was ik er eigenlijk alleen maar om Sofie te zien winnen. De andere kandidates had ik het natuurlijk ook wel gegund.  Maar ze stak er wel met kop en schouders boven uit. Ze wordt ongetwijfeld een stralende en sympathieke vertegenwoordigster van onze stad. Eigenlijk wordt dat soms wel eens vergeten: het is niet louter een verkiezing: ze vaardigt vanaf dit weekend onze stad uit. Als zij uit haar vel blinkt, wij ook. Dat is natuurlijk ook zo met onze burgemeester en schepenen. Al dragen zij geen zichtbare kroon.

Eerlijk is eerlijk: ik stond oorspronkelijk kritisch tegenover dergelijke verkiezingen. Maar sinds ik weet dat het geen vleeskeuring is, ben ik er toch anders naar gaan kijken. Zeker nu ik de verkiezing heb gezien weet ik dat het veel meer is dan elegant en gracieus een trapje afstappen, wuiven en stemmen ronselen. De kandidates stelden zichzelf op een originele manier voor. De ene al wat vlotter dan de andere. Ze werden getest op hun algemene kennis over onze stad en de actualiteit. Ze moesten ook dansen en tussen het switchen van outfits door moesten ze met wieltjes gooien en dan ook nog eens een eigen act naar voor brengen waarin ze een originele link moesten maakten met Stad Menen. Dat zijn nogal criteria! Zouden alle vertegenwoordigers van onze stad dat eigenlijk moeten doen?

In de pauze botste ik ook op de Tabaksfee, die inmiddels haar titel al heeft doorgegeven aan haar opvolgster. Kelly is net als Sofie een oud-leerlinge. Ze vertelde enthousiast dat ze een prachtig jaar heeft gehad en dat ze zo blij was dat ze had durven deelnemen aan de verkiezing. Ik herinnerde me opeens haar vroegere verlegenheid, zag haar glunderende ogen en bedacht: wie het kroontje ooit paste, schittert gewoon.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 06/09/19)