TINE ZIET (180): Vliegen

Voor velen is het een steeds terugkomende droom: opstijgen van de grond en de vleugels uitslaan alsof je nog nooit iets anders hebt gedaan. Ikzelf moet bekennen nog nooit gevlogen te hebben in mijn dromen. Jammer vind ik dat niet. Ik denk dat het zoiets is als zwemmen. Dat durf ik na al die jaren nog steeds niet. Als ik op een dag verrassend zou ontwaken met vleugels, ik geloof dat ik er alles aan zou doen om mijn gevederte te verbergen. Stiekem in mijn huis zou ik wel eens testen hoe het werkt. Maar wellicht zou ik nooit in het openbaar klapwieken.  

Terwijl ik dit schrijf, staat mijn koffer klaar om met het vliegtuig van de grond te gaan. Het is inmiddels drie jaar geleden dat ik vloog. Voor het vliegen zelf ben ik eigenlijk niet bang. Al voel ik me heel onprettig bij het landen. Ik leg mijn vertrouwen vanzelfsprekend graag in handen van de vliegtuigmaatschappij. Het zijn vooral de procedures voor en na de vlucht die me het koud zweet doen uitbreken. Hoe vroeg moet ik er zijn? Is mijn koffer wel geschikt? Mijn tas? Zit er niet te veel in? Welke vloeibare producten laat ik thuis of koop ik gewoon ter plaatse?  Klopt mijn boeking wel? Eenmaal ter plaatse hoop ik dat ik alles goed geregeld heb. Tot nu toe klopte alles uiteindelijk wel altijd. Dus ik kan op zich wel op mezelf vertrouwen. Toch spartelde ik de afgelopen nachten als een vogeljong met mijn vleugels. Ik durf het te bekennen: angstzweet.  Tijdens mijn reisje zal ik het ongetwijfeld nog doen. Hetzij onder mijn kledij.  Toch kijk ik er naar uit eindelijk door nieuwe landschappen te zoeven.  Want wat is dat altijd mooi! En wat vliegt een reistijd snel voorbij! Als jullie dit lezen, hang ik alweer in de lucht te zweven. Alsof ik nog nooit iets anders heb gedaan. Ik zal moe maar voldoen richting Menen uitfladderen met in mijn hoofd de beelden van hoe ik het weer heb overleefd. Hoe mooi een reis ook is geweest, het doet altijd goed je weer naar je eigen nest te begeven.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 23/08/19)