Vorige week zat ik tijdens de avondspits op de trein uit
Antwerpen. Toen ik instapte was het nog rustig in de treincoupé. Een jonge man
zat alleen in een compartiment voor 4 personen. Normaal zit men dan tegen het
raam, maar hij koos de plek bij het gangpad. Dus ik moest me al langs hem
wringen om een plekje aan de overkant aan de raamkant te bemachtigen. Bij een volgende halte haalde hij een laptop
uit zijn tas. Veel mensen stapten in. Op
dat moment schoof een jong koppeltje toeristen tussen ons in. Gepakt en gezakt
en zichtbaar enthousiast over hun avontuur in België. Ze vroegen of ze erbij
mochten. We knikten. De man met de laptop begon driftig te tikken en naar zijn
scherm te kijken terwijl de twee in het Duits met elkaar gevoelens en foto’s
uitwisselden. Ze gaven ook spullen aan elkaar door. De man met zijn laptop op
schoot zuchtte hoorbaar verveeld. Opeens viel hij agressief uit in het Engels
of ze nog wat aan elkaar moesten geven. Dat hij een serieuze job had en dat hij
zich niet kon concentreren met hun palaver. De twee reageerden geschrokken. Er
viel een onaangename stilte in ons compartiment, terwijl de andere
compartimenten lustig verder kwebbelden. De twee keken heel ongemakkelijk naar
elkaar, alsof ze betrapt waren dat ze niet wisten dat in een Belgische
treincoupé dient te worden gezwegen. Ik zag het aan en schaamde me diep. Graag
had ik wat gezegd om het ijs te breken. Eerlijk gezegd durfde ik dat niet. De
man leek me heel erg opvliegend. Toen ze na een tijdje beduusd berichten naar
elkaar typten en schermen aan elkaar toonden, tikte ik op mijn gsm dat ze
welkom waren in België en dat het hier normaal stukken gezelliger is. Ik toonde het hen terwijl ik knipoogde en ze
lachten opgelucht.
Ik heb me er achteraf over verbaasd dat ik niets durfde te
zeggen in die situatie. Zelfs in een Nederlandse stiltecoupé wordt er niet zo
dwingend gezwegen. Als iemand in alle rust wil werken, lijkt het me beter dat
hij of zij een eersteklas ticket koopt in de avondspits. Verdraagzaamheid is
een zeldzaam goed. Waarom is men er zo vrekkig mee?
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 09/08/19)
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 09/08/19)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten