Deze krant is twee weken niet verschenen. Intussen is veel
gebeurd. Sommige mensen zijn al op reis geweest. Er zijn mensen getrouwd,
gescheiden, geboren en overleden. Sommige dingen in onze stad zijn veranderd.
Zo is er nu bijvoorbeeld een proefopstelling op het Vander Merschplein. Er is
zelfs al een petitie tegen die proefopstelling. En wellicht ook plannen van een
petitie tegen die petitie. Er werden gebouwen afgebroken. Er was nachtlawaai. Regenschade.
Winkels sloten voorgoed. Er was een hittegolf. Zigeuners sloegen een kamp op. Er woedde een onverwachte storm in Wevelgem. Er
werd gevochten, verongelukt, maar er werd ook getriomfeerd en gefeest. Hoe kort
zo’n nieuwsstilte ook eigenlijk is: er is altijd wat te melden omdat er wordt
geleefd.
Zelf ben ik iemand die graag op de hoogte blijft van wat er
om me heen gebeurt. Ik noem het zelf ‘gezonde nieuwsgierigheid’. Voor nieuws
verder dan mijn regio, sluit ik me dan wel meer en meer af. Ik kan dat eerlijk
bekennen. Wellicht is dat dan ‘ongezond’. Bij veel mensen is het wellicht
omgekeerd. Zij weten alles wat er in de wereld gebeurt, maar weten niet eens
dat er een buurtvergadering was of dat aan het bushokje dat ze dagelijks
voorbijkomen bijna werd vermoord. En natuurlijk zijn er ook discipelen van mijn
kat. Ze leven hun eigen leven van kussen tot etensbak en weer terug. Door het
raam zien ze af en toe iets ongrijpbaars vliegen. Voor de rest trekken ze zich
van niets aan. Ooit dacht ik dat die modus nodig was om gelukkiger te zijn.
Daar kom ik na al die jaren toch eens op terug. Het is pas door het ongeluk van
anderen te horen, dat je beseft dat alles toch best meevalt. Denk ik nu. Ik
vind dat eigenlijk wel straf. Wat ik over enkele jaren zal denken, zijn zorgen
voor later.
Nu duik ik weer in deze krant met volle overgave. Gretig
slok ik alle berichten op. Hoogstwaarschijnlijk zullen er feiten op mij wegen. Dat
is dan een risico. Liever dat dan niet te weten.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 02/08/19)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten