TINE ZIET (152): Sneeuw

Vorige week liet Lieven Tavernier samen met Room 13 Orchestra ‘de eerste sneeuw’ vallen. Dit tijdens het Nieuwjaarsconcert in CC De Steiger. Begrijp me niet verkeerd: het ging om het alombekende lied dat we kennen in de versie Jan De Wilde. Nu klonk het uit de mond van de tekstschrijver zelf en het zat in een behoorlijk hedendaags jasje. Er kwamen zelfs sambaballen aan te pas. Maar het klonk evengoed prachtig. In mijn gedachten dwarrelden de eerste vlokjes zachtjes op de hoofden van het aanwezige publiek.

Volgens de weerberichten zal het niet lang meer duren voordat het hier ook écht zal sneeuwen. Onze stad maakt zich op voor die sneeuwval en ik zag op internet al enkele berichten verschijnen om de bevolking tips te geven. Om vuilniszakken op een zichtbare plaats te zetten bijvoorbeeld.

Ik ben in gedachten vaak een ramptoerist. Paniek rijmt niet voor niets een beetje op Moniek. In mijn hoofd circuleren nu bijgevolg beelden van diepe sneeuwlandschappen waarin vuilniszakken verdwijnen. Meer nog: tegen dat U dit leest, is Menen wellicht ondergesneeuwd. Ook de weg naar mijn werk en naar het warenhuis werden hermetisch afgesloten. Sneeuw is mooi om naar te kijken en heel even met aangepaste kledij door te lopen. Niet om in te rijden en in te leven.

Nu het nog niet zover is, sla ik volop aan het hamsteren. Want we kunnen maar beter goed voorbereid zijn. Al vergeet ik jaarlijks sneeuwkettingen om onder mijn schoenen te plakken. En pakken strooizout voor op mijn stoep. Lieve deugd, geef ons sambaballen in die sneeuwval om ons heerlijk aan te verwarmen. Geef ons een dappere soepkar met schelle bel die de mensen komt bevoorraden. Geef ons de moed om terug te denken aan die eerste sneeuw die zachtjes viel en daarbij het verlangen tot een sneeuwman. Een ritje op de slee. Maar bovenal de belofte aan een warm en veilig onderkomen voor wie het met die polaire vortex niet redt.  Laat het vrolijk zachtjes sneeuwen, maar niet echt.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 25/01/19)