Oog in oog met zand te staan.
Niets meer. Niets minder.
Door de knieën gaan met de
hoop die ene steen te vinden.
Uiteindelijk richting branding lopen.
Eén rechte lijn naar open zee.
Je voeten door je natte schoenen voelen.
Een worp of twee. Meer stenen heb je niet.
Tenslotte een hoofd in beide handen houden.
Niet dat ene dat je van je sokkel blies.
Je eigen ogen naar binnen zien.
Terwijl die op de dijk slechts vissen ziet.
Een zucht.
Een snik.
Meer niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Laten we het eens over de olifant in de kamer hebben. Ja, ik weeg teveel. Dat er in mijn medisch dossier 'obees' staat, dat ik daard... -
Afgelopen week vertoefde ik in mijn eentje in Krakau. Hier een eerlijk reisverslag. waarin natuurlijk niet tot in alle details zal worden g... -
Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten