Als jullie dit lezen, ben ik als alles goed verloopt in Boedapest. Dit is de eerste keer sinds lange tijd dat ik alleen een reisje onderneem dat langer duurt dan drie dagen. Om precies te zijn vijf jaar geleden. Toen beleefde ik fijne avonturen in Riga. Fijn! Natuurlijk brengt zo’n reis wat spanning met zich mee. Ik zou liegen als ik niet inmiddels een paar keer heb gedacht: “Ach, laat ook maar!” Alhoewel ik me eenmaal ter plekke best zal amuseren. Een reis maken voor mij, staat toch een beetje gelijk als springen in de diepte. De weg ernaartoe: de twijfel tijdens de reisweg, het inchecken met sleutelkastjes en het ontcijferen van stadsplannetjes die eigenlijk niet eens zo moeilijk zijn horen er noodgedwongen bij. Sommige mensen begrijpen het niet: ik durf op een podium te staan, maar mijn hart krimpt ineens als ik een simpele taxi moet bestellen.
Vorig weekend kwam ik na een intense dag via vrienden op ons
eilandje in Halluin terecht, alwaar een Frans feestje aan de gang was. Met
danssessies en een optreden met Franse Chansons. Het feest werd traditioneel
afgesloten met vuurwerk. Er heerste een fijne gezapigheid die ook wel wat deed
denken aan een reisje zonder geregel. De kinderen in het gezelschap aten churros.
Die had ik nog nooit eerder geproefd. Er werd gedanst op de tropische ritmes
van Gilbert Montagné en bovenal moest ik er mijn Frans nog eens bovenhalen.
Altijd een hachelijk avontuur!
Wat er me in Hongarije te wachten staat, is natuurlijk wat
minder voorspelbaar. Ze kennen er ook vast wel bier of rosé en muziekjes die de
tenen doen bewegen en wie weet zelfs gezelschap dat me gezellig aan het kletsen
krijgt. Churros delen zit er evenwel vast niet in. Dat is niet zo erg. Een
keertje proeven en daarna hoef ik ze niet meer. En nu het hier pijpenstelen regent,
ben ik blij met tijdelijk een meer aanwezige en vollere zon op een balkon. Tot
na de sprong!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten