Van mijn redacteur kreeg ik afgelopen tijd twee volle weken schrijfverlof cadeau. Het kwam me goed uit. Mijn moeder had me net als bij toeval enkele minuten daarvoor aan de telefoon opgebiecht dat ze mijn laatste stukje voor de krant echt niet goed vond en ik was daardoor wat aan het piekeren over wat ik nu weer moest schrijven. Natuurlijk schrijf ik deze stukjes niet voor mijn moeder, maar je schrijft toch anders als je weet dat zij die je baarde nauwgezet leest wat je wekelijks met je lezerspubliek deelt. Tussen toen en nu zitten er twee weken vol nieuws en gebeurtenissen. Inspiratie voldoende dus zou je denken. Of er een onderwerp tussen zit dat mijn moeder gelukkiger zal maken, betwijfel ik. De liefde van mijn leven is zoals altijd weggebleven en desondanks ik best een fijne tijd heb, loopt het hier ook niet over van zotte vrolijkheid.
Laatst zag ik een mama en haar dochtertje langs ballonnen
lopen in een station. De mama toonde een schattig exemplaar en het meisje was
erg enthousiast. Toen de vrouw de ballon wou betalen, bleek hij te wellicht
duur want ze stopte de ballon terug en wou vlug wegwandelen. Ze deed alsof ze
niet eerder een ballon in de handen van haar dochter had gedrukt. Het meisje
was droevig en hield koppig vol dat ze die ballon toch wou. Zelfs toen de
moeder wegliep, bleef het kind huilend roepen om die ballon. De moeder gaf uiteindelijk
toch toe en kwam terug naar het rekje. Het meisje wou intussen een andere
ballon. Ze kreeg die en samen huppelden ze weg tussen alle reizigers in de
stationshal.
Zuurkijkers zullen zeggen dat dit een mooi beeld is van hoe je een kind teveel kan
verwennen. In deze zomer vind ik het treffender bij ‘vakantie . Zoveel
aanbiedingen. Zoveel verwondering. Enthousiast worden. Aarzelen. Verderlopen om
toch terug te komen en iets te kiezen waar je blij van wordt. Is vakantie wat
anders dan geluk maken?
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 28/07/23)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten