Het nadeel van nieuwe schoenen is dat ze – als het goed is- eerst een beetje klemmen. Als je die schoenen niet zelf hebt gekozen, durft dat voor extra beklemming te zorgen. Ik zou het over de soldenperiode of de Imelda Marcos in mij kunnen hebben, toch doel ik op ander schoeisel. Ik heb het over de opgedrongen schoenen die het leven je zomaar eventjes ongevraagd aan de voeten schuift. Omdat dat leven zowel aangename als onaangename verrassingen voor ons in petto heeft, moeten onze voeten zich regelmatig aanpassen. Aan nieuwe vrienden bijvoorbeeld. Wat is het wennen aan een andere vriendenkring! Zelf vind ik het altijd ongemakkelijk en best dapper als ik opeens in mijn eentje naar mensen moet toestappen die wel eens erg dichtbij kunnen komen te staan. Dat je opeens ook niet meer huppelend naar bepaalde mensen kan toestappen omdat jij er doelbewust voor kiest ze te ontwijken. Ik heb het onlangs aan een vriendin verteld dat het voelde alsof mijn voeten opeens te klein geworden waren als ik een bepaald persoon terug zag. Dat zijn ongemakkelijke klompen. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat sommige mensen ook zomaar ophouden er te zijn. Dan voelen de schoenen in kwestie alsof ze gevuld zijn met lood als je nog maar in de nabijheid komt van wie er wél nog is maar voortaan moet missen.
Onlangs liet ik voor het eerst in mijn leven een
voetverzorging toe. De vrouw die ze onder handen nam, beklemtoonde wat ik in
feite wel al wist: dat de voeten uiterst belangrijk zijn en niet alleen de
basis vormen van je lichaam, ook zijn ze verbonden met al je organen. Zoals ik
het ondervind, voelen bovenvermelde schoenen zelden aan als zachte
pantoffeltjes. Tenzij je misschien halsoverkop verliefd geworden bent. Dat
maakt het eigenlijk duidelijk wat ik te zeggen heb: naast je hele lijf, draagt
je hart ook schoenen. Eksterogen en eelt zijn ook in onze bast te voelen.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 07/07/23)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten