Het zal een aandachtige kijker wellicht niet opgevallen zijn: ik ben afgelopen dagen een pak lichter geworden. Het moge duidelijk zijn: het gaat hier helegaar niet over vermageren. Helaas! Ik volgde geen crashdieet of liet geen vet wegzuigen. De verkoop van mijn huis in de Koningstraat is sinds vrijdagmiddag achter de rug. Het scheelt enorm: een gigantische zorg minder. Het was te merken aan de slaap die ik in enkele nachten tijd al heb ingehaald.
Begin april vorig jaar stortte ik me in een risicovol avontuur.
Ik ging eens naar een huis kijken, werd er zowaar verliefd op en bedacht dat ik
het wel moest kopen. Een huis kopen deed ik al eerder. Ik wist dat ik het kon.
Maar een huis verkopen deed ik nog nooit. Hoe moet dat? Is het niet
verstandiger om eerst je huis te verkopen voor je een ander huis koopt? Het is
eigenlijk volkomen onbegrijpelijk dat dergelijke dingen niet in één of andere
cursus in de middelbare school worden aangeleerd. Waar je bijvoorbeeld op moet
letten. Wat een overbruggingskrediet doet en hoe het werkt. Hoe een inboedel efficiënter te sorteren? Hoe
de juiste makelaar en een notaris te vinden die
bij je past? Het zijn dingen die vanzelfsprekend lijken, maar die
verdorie toch als een suffe aap uit de mouw komen piepen als het eenmaal zover is.
Alsof het verkopen van een huis nog niet moeilijk genoeg is, hing er mij opeens ook van alles boven het
hoofd: asbestattest, boetes omdat mijn huis misschien niet binnen het jaar werd
verkocht,… Kortom, de druk werd almaar opgevoerd. Er werd van alle kanten in
mijn oor gehijgd.
Dat ik nu eindelijk een streep kan trekken onder dat
hoofdstuk is fantastisch! Ik ben weer gewone huisjesslak op mijn dooie gemak.
Twee huizen op eenzelfde rug wogen voor me toch erg zwaar. Ik weet wel dat ik niet hoor te klagen: ik
ben tenslotte geen naaktslak. Beeldspraak of niet: elke slak maakt
noodgedwongen een eigen spoor.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 10/02/23)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten