Afgelopen dagen waren weer een aanslag op mijn relaxorgaan. Leerlingen in quarantaine. Leerlingen uit quarantaine. Annuleringen. Ik kan het eigenlijk allemaal niet meer bij houden. Als daar dan nog bij mezelf een verdacht hoestje bij komt en keelpijn daarbovenop dan is de paniek weer groot. Te groot. We zijn inmiddels weer een test rijker en een angst lichter. Zo rap krijgt dat virus dit monument blijkbaar niet klein.
Terwijl ik ziek in mijn training onder mijn donsdeken in de
zetel zat, zwetend met een kannetje thee, kwam ik twee dagen verplicht tot
stilstand. Het voelde dubbel. Iemand als ik staat niet graag stil. Ten eerste
omdat ik weet dat alles daarna weer dubbel zo snel zal moeten gaan. Ten tweede
omdat mijn hoofd een woelige zee is, die altijd in beweging is. Dan moet de
rest toch ook mee? Soit, het viel me zwaar. Toen ik ontdekte dat op de website
van VRT.nu de film ‘Jeanne Dielman’ terug te vinden was, besloot ik deze film
van de Belgische cineaste Chantal Akkerman te bekijken. Ik had er al zoveel van
gehoord. Een tergend trage film van drie uur die drie dagen schetst van een
huismoeder met een dubbelleven. Het tempo ligt zo laag dat zelfs ik sneller
aardappelen schil dan het personage. Maar het werkt: na afloop mag alles weer
traag gaan. Meer nog: na de film heb ik heimwee naar de toile cirée van op de
keukentafel van mijn ouderlijk huis. De gehaktballetjes van moeke en de
postuurkes van mijn meme. Toen was geluk nog heel gewoon een koekje met een
gele limonade. Nu is een pak koekjes nog niet genoeg om mij te verblijden en
vind ik gele limonade walgelijk.
We wensen onszelf zo graag een grote roze
wolk toe waarin we zorgeloos kunnen toeven. Wie goed nadenkt, weet dat wolken
slechts tijdelijk en onder invloed rozig kleuren. Geluk is verslavend. Terwijl
het spontaan naar ons zou moeten komen, eigenen we het ons meedogenloos gulzig
hard toe. Foei!
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 03/12/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten