TINE ZIET (56): Jarig

Als dit verschijnt, is het gebeurd: ik heb onherroepelijk een nieuwe jaarring gekregen. Een cadeautje van Moeder Natuur omdat ik het weer een jaar heb volgehouden op haar schoot.  Persoonlijk hou ik er niet meer van. Sinds mijn dertigste verjaardag zie ik verjaren als een zware opgave, al hoef ik er eigenlijk niets voor te doen. Jarig zijn, is één van die dingen die je gewoon vanzelf doet.

Het is op zich niet de schrik tot ouder worden die me mijn geboortefeest doet vervloeken. Ik zie er nog lang niet mijn leeftijd uit. Zondag mocht ik nog ervaren dat men mij nog steeds als ‘meiske’ ziet. Mensen geloven soms gewoon niet dat ik al dertig ben. Leerlingen schrikken er ook vaak van dat ik al ouder ben dat hun mama’s.  Maar echt waar, als je dit leest, ben ik al achtendertig. Acht-en-der-tig! Het klinkt als wel-heel-gauw-veertig. Dat ik vaak veel jonger word geschat maakt geen verschil in het verwerken van mijn verouderingsproces.

Jarig zijn drukt me altijd met de neus op de feiten: een leven is eindig. Er staat een datum op onze houdbaarheid. We weten die alleen nog niet. En misschien is dat ook maar goed. Ik vraag het me soms af, als ik die houdbaarheidsdatum zou weten, zou ik dan anders leven? Eigenlijk hoop ik van niet. Haal ik niet sowieso alles uit mijn leven?

Wat stiekem wel heel fijn is aan verjaren, en dat maakt het misschien wel aangenamer om te dragen, is de aandacht. Dat men even aan je denkt en je wat attentie schenkt: berichtjes bij de vleet en soms af en toe nog een zeldzaam kaartje. Wie mij gedenkt met die extra rimpel, raakt me. 

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 04/03/17)