TINE ZIET (58): Vuur

Zaterdagnamiddag hing er een grote zwarte rookpluim boven Menen. De wolk was van ver te zien en bedekte als het ware de hele stad. Dat zoveel vlam in een oud schoolgebouw past, zoveel water om te blussen, is eigenlijk niet verwonderlijk. Hoeveel passie school er niet onder dit dak?

Ik herinner me dat ik kennis maakte met het gebouw in de Zuidstraat toen we er met de collega’s woord van de academie op zaterdagen naartoe trokken. In de winter zaten we er vaak in onze winterjas omdat we de lokalen niet zo goed konden opwarmen. In de zomer was er meer sfeer. Dan weerklonken al onze stemmen vrolijk door elkaar. Eigenlijk kwam ik er graag. Al werd er vaak wat denigrerend over gedaan.

De laatste jaren kwam ik er voor toneelvoorstellingen en voor zomerse feesten. Altijd weer was ik onder de indruk van de diversiteit die er zo mooi samenkwam.  Russische dans,  Afrikaanse hapjes, Vlaamse Schlagers, metal, Arabische les en een slagwerkorkest met olievaten! Het was een plek waar de Barakkenaars konden samenscholen en repeteren. Er werden cursussen georganiseerd en verenigingen gaven feesten, kinderen konden er niet alleen tijdens de vakanties spelen. Het is doodjammer dat het er niet meer is.

Zondag op carnaval was er in mijn straat geen confetti. Als eerste kleurde de volksharmonie Sint-Jozef uit de Barakken met vrolijke pruiken en klanken de stoet. En hoewel het dit jaar een uitzonderlijk mooie stoet was, zag ik in hun blik toch restjes verbrande confetti. De buurt rouwt. Hopelijk komt er snel een nieuwe plek waar het vuur van de Barakken weer kan knetteren.

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 17/03/17)