Afgelopen dinsdag was
het Complimentendag. Een dag waarop we aangemoedigd worden om eens een
complimentje te geven aan onze collega’s, onze vrienden en aan wie bij ons aan tafel
zit, … Bij mij durft dan wel eens de
vraag te rijzen: Hebben wij behoefte aan deze dag en waarom dan wel?
Ik hoefde niet lang te
piekeren. Volgens mij is er wel degelijk nood aan zo’n dag. Blijkbaar leven we
in zulke flitsende tijden, dat we al te vaak vergeten een blijk van waardering
te formuleren. Criticasters zullen
natuurlijk opperen dat het eigenlijk elke dag Complimentendag zou moeten zijn
of dat een overdaad aan schouderklopjes iemand van pluche maakt of van
porselein. Toch ben ik ervan overtuigd dat loftuitingen mensen groeien doet.
Niet beseffend waar ik
aan begon, nam ik de proef op de som. Op Facebook stelde ik me kandidaat om die
dag iedereen die nood had aan een compliment een mooie pluim te geven. Er werd
massaal gereageerd. Ik mocht heel wat lieve woorden uitdelen. Dat bleek
eigenlijk niet moeilijk te zijn. Geen ‘handleiding tot het steken van een veer
op een spreekwoordelijke hoed’ vandoen.
Blijkbaar is het een
zeldzaamheid geworden om eens iemand een dikke duim te geven op een duidelijke
manier. Zo zwart op wit. Zelf ben ik er niet zo goed in als het spontaan en
mondeling moet gebeuren. Zo gaf ik dinsdag mijn moeder een compliment per
telefoon, maar ze had het vast niet eens door. Als andere mensen mij een compliment geven,
reageerde ik vroeger heel onwennig: ‘Vind je?’ ‘Echt?’ Alsof ik extra
bevestiging nodig had. Sinds enkele jaren reageer ik al wat minder onhandig.
‘Dank je!’ zeg ik dan. Heel soms zeg ik: ‘Ik weet het!’ Met het risico dat men
mij arrogant kan vinden.
(verschenen als column in De Weekbode / De Leie op 04/03/16)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten