TINE ZIET (424): Verpletterd

Hoewel mensen me kennen als feestbeest, hou ik er almaar minder van om me op plaatsen te begeven waar ik me door een meute moet wringen. Als het voor een eigen optreden betreft, vind ik het wel cool, maar zomaar voor de gezelligheid, probeer ik het toch meer en meer te vermijden. Het zweet breekt me uit. Ik ga me er bijzonder onprettig bij voelen. Het voelt dan alsof ik me ergens door moet persen. Vroeger had ik dat alleen op grote festivals. Tegenwoordig ervaar ik het ook in smalle en te volle ruimtes. Zo zou ik me zelfs eerder naar mijn eigen huis begeven dan dat ik me verpletterd weet op weg naar het toilet. Het is niet eens het fysieke contact dat erbij aan te pas komt dat me naar adem doet happen. Het is eerder een soort van paniek die me overvalt. Ik ervaar het als verstikkend. Om die reden vermeed ik bijvoorbeeld dit weekend de Sinksenfeesten. Gelukkig kon ik in mijn eigen stad ook Sinksen vieren.

Zaterdag bevond ik me op de nocture van de expo ‘Het unieke universum’. Daar pikte ik een theatervoorstelling en twee concerten mee. Een dag later bezocht ik de desbetreffende expo. Op Pinkstermaandag vermengde ik mezelf op de Sinksenbraderie die ook druk was, maar de wandeltocht naar Halluin en terug voelde op de meeste punten niet alsof ik door een geboortekanaal moest. Om toch in dat thema te blijven hangen: rust, zon, cultuur, nieuwe indrukken, gezelschap met daarbij-horende glaasjes en een eerste barbecue : na zo’n Pinksterweekend voel ik me toch als herboren.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  24/05/24)

Zomerproject: #zomersloom!

In dit jaar vol huisjesslakken, mogen we wel eens wat meer een voorbeeld nemen aan de rust en de gratie die die beestjes uitstralen. Daarenboven is afgelopen maanden gebleken dat rusten een fijne invloed heeft op mijn mentale conditie. Daarom beloof ik deze zomer meer werk te maken van doodgewoon chillen. De elastiek kan niet altijd gespannen zijn. Sinds kort heb ik een chillruimte onder mijn dak waar ik van plan ben me meer terug te trekken.  Maar ik zet me deze zomer ook in om snailmail (klassieke post) weer wat populairder te maken. Dit in de vorm van gepersonaliseerde postkaarten. Er zijn er zelfs al enkele verstuurd... Mocht je er ook één willen ontvangen, kan je altijd je postadres doorsturen als hint.

In dit kader zal ik trouwens ook twee huiskamerevents bij me thuis organiseren, waarin die dagen doorlopend lui achterover MOET worden gehangen. Dit onder de geneugtes van bijvoorbeeld een zolderconcert of een poging het wereldrecord trottoirplakken te verbeteren. Data: zondag 21 juli en zondag 18 augustus. Naarmate die dagen vorderen, maak ik een programma bekend. Traag, maar gestaag dus. Zoals het betaamt in volle slakkenseizoen!  Vast staat al dat op 21 juli NEXT-zangeres Saskia De Munster zal langskomen met saxofonist Lieven Van Praet met enkele verrassende nummers. Een nieuw project in wording? Op 18 augustus tekent singer-songwriter Dandy Davy present. Blij dat hij weer muziek laat ontstaan!

Natuurlijk moet niet alles traag en loom zijn deze zomer. Met de vele DRIFT-optredens die al geboekt staan en het werken aan mijn grootste project ooit: mijn hopelijk eerste roman…. heeft ook de fysieke conditie prioriteit. Daarom deze EXTRA uitdaging voor mezelf. Voor elke kaart met #zomersloom die in MIJN brievenbus valt, spring ik 30x in de springtouw. (1 kaart per dag/persoon) Zoals jullie me kennen, ben ik van mijn woord en zal ook effectief springen. Schrijf me fitter dus! Dank!

TINE ZIET (423): Moeder

Gisteren betrapte ik me op een traantje op mijn  terras. Mensen die me kennen, weten dat dit een heftige periode is in het leven van een academiejuf. Traditionele toonmomententijd. Al moet ik bekennen dat ik deze periode best relaxed ben in vergelijking met andere jaren. Sommigen zeggen dat dat door de leeftijd komt. Ik ben toch in de veronderstelling dat mijn osteopaat er voor iets tussen zit.

Het meest emotionele aan die periode is het feit dat leerlingen afstuderen. Zo heb ik er nu een die ik al negen jaar heb begeleid in al zijn rare fratsen. Hij was altijd al een eigenzinnige leerling. Toen hij acht jaar was, was zijn held Kabouter Wesley. Nu hij afstudeert, ben ik blij dat hij bovenal zichzelf is gebleven. Gisteren na de repetitie stonden we nog wat te kletsen en opeens zei hij 'out of the blue' dat hij nog niet eerder had beseft dat hij mij 9 jaar in zijn leven elke week gezien heeft en dat ik dus een beetje zijn tweede mama ben. Wellicht had hij dit samen met zijn ouders bedacht maar het raakte me meer dan ik liet uitschijnen omdat het de eerste keer is dat een leerling dat echt zo benoemde in mijn gezicht. En omdat het zo vlak na moederdag kwam, wie weet.

De dag daarvoor had ik een vriendin op het feest van haar dochter een fijne moederdag gewenst. Zij zei in een opwelling: “Jij ook!” en schrok zichtbaar van wat ze tegen mij had gezegd. Ze voegde er verontschuldigend aan toe: “Maar jij bemoedert zo veel…” Ik gaf haar gelijk. Het was pas de avond later op mijn terras dat ik het besefte dat zelfs de gênante stukjes in mijn leven samenvallen.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  17/05/24)

TINE ZIET (422): Safari

Zaterdag ging ik op bezoek bij een vriend in Gent. Daarvoor moet ik de vervangbus tussen Menen en Kortrijk gebruiken. Die bleek goed gevuld te zijn. Er was een mountainbiker die onder de modderspatten zat. Een man die met een grote koffer op weg was naar het vliegveld. Een slapende jongeman achter mij. Voor mij zat een man die van kop tot teen onder de tattoos zat. Hij aaide met gekleurde vingers zijn dashond. Voorin was er animo door jonge gasten die wellicht naar een muziekfestival gingen. Ze maakten grapjes tegen de chauffeur en de opstappenden.  “Nee, deze bus gaat niet naar Kortrijk.” 

Vlakbij het station in Kortrijk ontstond er lichte paniek. De chauffeur die duidelijk niet vertrouwd was met de route, twijfelde ineens hoorbaar of zijn bus wel door de tunnel zou kunnen. Hij manoeuvreerde in eerste impuls zijn bus weg van de tunnel, maar bleek toen dwars over de weg vast te staan en bijgevolg het verkeer op te houden. Er bleek gewoon geen andere mogelijkheid te zijn dan de tunnel te nemen. Een passagier sprong uit de bus en begeleidde de bus uit zijn hachelijke situatie door te gebaren en met opgeluchte adem bleek ons vervoersmiddel niet veel seconden later in de tunnel te passen. Ook de weg naar de halte zelf bleek niet zonder hindernissen te zijn. We werden met z’n allen wat door elkaar geschud. 

Bijna was ik uitgebarsten in een spontaan applausje toen we met enkele minuten vertraging konden uitstappen. De trein stond gelukkig nog op ons te wachten. Van dubbele opluchting gesproken. Ik was op safari in bijzonder gezelschap op veel wielen.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  10/05/24)

TINE ZIET (421): Onbezonnen

Nu het weer beter met me gaat, durf ik weer onbezonnen te springen in de dingen. Zo besloot ik afgelopen zondag om met de trein naar Schiedam te reizen om daar de finissage van een expo mee te pakken. Die tentoonstelling was een hommage aan een gestorven kunstenaar, die in het verleden tot mijn vriendenkring behoorde. Niet dat de vriendschap was doodgebloed, maar na het breken met mijn toenmalig lief, werden ook die banden wat minder.

Meer dan drie uur deed ik er over. Ik had er vier treinen voor nodig. Eenmaal aangekomen in Schiedam wandelde ik naar de expositieruimte. Ik werd er hartelijk ontvangen en ik vond het echt waar fijn om er bij te zijn. Niet alleen voelde het als een passend uitzwaaien. Ook had ik er leuke gesprekken. Toen ik daarna de poëtische uitdaging die gekoppeld was aan de finissage samen met twee anderen won, kreeg ik een grote zeefdruk mee naar huis. Die werd keurig ingepakt en niet zo veel later, was ik alweer op weg naar het station.

Op een van de tussenstops naar Menen, besloot ik toch dat ik even tijd moest nemen om te eten. Tot mijn nieuwsgierigheid zag ik in Breda een Taco Bell. Ik ken de keten alleen van te horen in films of series, dus ik bedacht alweer onbezonnen: “Go, Tine!” Ik wees iets aan van op de kaart, op goed geluk. Het bleek lekker, maar erg weinig. Daarenboven miste ik er mijn trein door en moest hierdoor 57 minuten op een volgende trein wachten. Ik vervloek daarom vanaf nu de fastfoodketen. Maar mijn eigen onbezonnenheid mag toch naast de herinneringen en het kunstwerk blijven.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  03/05/24)