Bij aanvang van het schrijven van dit stukje merkte ik dat het precies acht jaar geleden was dat ik ben begonnen met de wekelijkse rubriek in de krant. Dat verbaasde me enorm. Wat in mijn leven is zo de moeite waard dat ik week na week, voor acht jaar lang, iets te vertellen heb? En bestaat de kans eigenlijk niet dat ik me voortdurend blijf herhalen?
Mensen die me vertellen dat ze precies weten wat er in mijn
leven speelt, doordat ze elke week trouw deze kolom lezen, moet ik
teleurstellen. In de loop
van al die jaren schrijf ik behoorlijk oppervlakkig over wat me echt raakt.
Er zit gelukkig veel variatie in mijn weken. Zo mocht ik
afgelopen tot twee keer toe een koorrepetitie leiden doordat de dirigente van
het koor Asem ziek was. Nee, ik neem geen voorbeeld aan meneer
Degand, want dirigeren deed ik niet. Ik stond vooraan, luisterde en gaf
achteraf wat opmerkingen. Het was een intense ervaring moet ik bekennen! Ook
voor de leden van het koor. Gelukkig is
de dirigente intussen weer op de been en wordt alles muzikaal tot in de puntjes
afgewerkt voor de voorstellingen in de krokusvakantie.
Daarnaast bevond ik me met zes leerlingen in de
academiekelder. Samen maakten we er een installatie, waar de bezoekers van de 'Dag van de Academie' in konden lopen. Even moest ik zelfs invallen en meedoen.
Dat was eigenlijk best leuk. .Eenmalige en toevallige gebeurtenissen kleuren
deze column dus al acht jaar. Dat hoeft geen taart. Ook geen applaus. Zolang er
maar wekelijks iets nieuws wordt bewaard.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 09/02/24)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten