TINE ZIET (397): Deuk

Zaterdag was ik geïnviteerd voor een Halloweenfeestje bij vrienden thuis. Ik was daar door allerlei omstandigheden eigenlijk niet voor in de steming. Maar een andere vriendin monterde me op en zei dat ze me wou helpen om me wat te stylen, zoals dat heet. Ik schopte mezelf de auto in en reed naar haar in Deerlijk toe. Toen het best moeilijk bleek om voor haar deur te parkeren, was mijn opluchting gigantisch dat het uiteindelijk toch lukte. Alleen zag ik door mijn grote stommiteit de naderend auto niet en opende mijn portier iets te snel. Soit, mijn deur raakte een auto en er moest een aanrijdingsformulier ingevuld worden. Daar stond ik dus. In mijn outfit. Ongeschminkt maar griezelig bleekjes en in shockmodus. “Het kan iedereen wel eens gebeuren,” zegt men dan in zo’n situatie. Ik zag de mensen wat meewarig naar mijn outfit staren terwijl ze zeiden: Het is slechts materiële schade.” 

Een half uur later belde ik bedremmeld aan bij de voordeur van de vriendin. Ik deelde mee wat er gebeurd was. “Hallo, schminken hoef niet meer,” zei ik. “Het is al om te wenen.”

Het zal jullie niet verbazen dat ik uiteindelijk na veel vijven en zessen toch nog ben gegaan. Met pruik en gouden ogen. Nog wat witjes in het gelaat. “Ik ben verkleed als auto-ongelukje,” zei ik tegen bijna allemaal mensen die ik nog niet kende. Men knikte goedkeurend en roemde mijn kapsel uit een zakje. Even later lagen we in een deuk van het lachen. En ik bedacht: hier kan ik wel wat aarden vanavond.  Soms groeit vriendschap sterker uit verdriet.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  10/11/23)