TINE ZIET (386): Kafkaiaans

Het is amper te geloven: in dit digitale tijdperk vol übersnelle communicatie is de tijd blijven stilstaan  in DIV,  de Dienst voor Inschrijving van Voertuigen. Vorige week schreef ik over mijn laatste kilometers met mijn auto. Omdat het de verzekeringsmaatschappij op een of andere manier niet lukte om mijn andere voertuig in te schrijven, moest ik zelf naar DIV in Oostende gaan.  Het gebouw zit naast het station, maar omdat er maar één mogelijkheid bestond om te reserveren en ik wat krap zat om daarna nog op tijd bij het verzekeringskantoor te zijn, moest ik noodgedwongen met mijn oude wagen naar zee rijden. Symbolisch zat dat wel goed.

Omdat ik zo weinig mogelijk tijd wou verliezen, volgde ik de bordjes naar de strandparking. Daar aangekomen bleek dat ik aan de andere kant van het water zat en dat ik dus de veerpont moest nemen. Gezellig! Ware het niet dat de tijd opeens te dringen.  Dan langs de vistrap naar de dienst stappen. Geen bordjes, geen pijltjes terug te vinden. Eens in het gebouw loop je in een lange lege kale gang met enge lift. Het kon een gebouw uit Twin Peaks zijn. Aan het loket twee bedienden die namen afroepen.  Ze doen natuurlijk ook maar hun werk, maar ze leken allebei toch een beetje decor te zijn. Ook zij ervoeren problemen met hun computerprogramma’s. “Terug opstarten dan maar of anders zal u toch moeten terugkeren!” zei de man die voor mijn neus zat zonder verpinken. Gelukkig lukte het dan toch. Langs de vistrap zwetend terug. Het kantoor sloot in twee uur, maar ik moest nog terug naar mijn auto via de veerpont en de autosnelweg op. Gelukkig nam ik toch de tijd om verse vis te kopen.

Op zich mag ik DIV dankbaar zijn dat ze me dit laatste uitje met mijn vierwieler gegund hebben door hun absurde kafkaiaanse aanpak. De nieuwe autosleutel ligt te blinken terwijl ik mijn garnaaltjes met smaak en okselvijvers verorber.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  25/08/23)    

TINE ZIET (385): Autonomie

Deze dagen rijd ik de laatste kilometers met mijn trouwe automobiel. Ondanks het feit dat mijn bolide de laatste weken nooit eerder zo geblonken heeft en heel wat befaamde kaartjes tussen de ruitenwissers mocht ontvangen, werd hij afgekeurd om op onze wegen te rijden. Volgens de almaar strengere normen vervuilde de wagen veel te veel. Kijk, als het zo zwart op wit staat, dan moet je het wel een keer onder ogen zien en de knoop doorhakken: dan zoek je een ander en minder vervuilend exemplaar. Want vervuilen doen ze - elektrisch of niet -  allemaal.

Wat veel mensen niet weten, is dat specifiek deze wagen voor mij symbool staat van autonomie. Het was de eerste aanschaf van vier wielen zonder de keurende blik van mijn vader erbij. Voor iemand als ik, met weinig kennis over auto’s is het zaak om te kunnen vertrouwen op instinct, enkele opzoekingen en advies van vrienden. En je garagist natuurlijk.  Er zijn zoveel dingen die anderen onmiddellijk zien, maar waar ik nauwelijks op let.  Dat heb ik overigens niet alleen bij vervoerstuigen. Ik durf dat grif toe te geven. Het feit dat iemand als een vader naast je staat en z’n duim in de lucht steekt, geeft natuurlijk meer vertrouwen.

Een auto vervangen door een andere, betekent altijd het afsluiten van een hoofdstuk. Bij het laatste ritje naar de garage zal ik bemoedigend op het stuur kloppen en dankbaar zijn voor het feit dat ik meestal veilig en wel op mijn bestemming geraakte zonder veel gesputter.  Ik kan je verhalen vertellen over wat erin gebeurde en waar de auto me naar naartoe bracht. Sappige verhalen zijn dat niet.  Maar vraag me niet naar bouwjaar, pk en kilometers. 

En na dat eerste ritje zal ik ongetwijfeld in de wolken speuren naar een opgestoken duimpje. Zie ik het niet, dan is dat mijn eigen schuld. Zo gaat dat met zelfstandigheid. 

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  18/08/23)    

Zomerproject: Verstript - Bewaardag 2

Sinds zondag 20 augustus bewaar ik op de tweede verdieping van mijn huis enkele lichaamsstukjes zoals stijve piemels, borsten en nagels. Ik bewaar er bananenschillen, zoetigheid, boerenboter met zout, camera obscura, zoenen, kinderlijk enthousiasme, natuur, spelletjesavond, rietietietjes, mijmeren, jeugd en jeugdherinneringen, oma, weerloosheid en mode. Goed voor nog eens 18 exemplaren #verstript om te bewaren. Ze blijven hangen/liggen.

Bedankt Erwin, Chantal, Jelle, Zjef, Lia, Joke, Kim, Jamy, Barbara, Lore, Billie, Ann, Charlot, Patricia, Vivi, Saskia, Ingeborg, Illias, Anaïs en Amélia voor jullie bijdrage in deze tijdelijke bewaarplaats.

Er kwamen ongeveer 30 mensen piepen zonder deurbel. Het gaf in elk geval inspiratie voor de laatste bewaardag op 10 september. Er is hier nog plaats om te bewaren. Wil je iets bewaard zien, fluister me dat (virtueel) of echt in het oor. Voor 1 september graag!

Merci voor de bezoekjes!

 

TINE ZIET (384): Landen

Terwijl ik dit schrijf, spint mijn kat Frieda tevreden naast me. Ze is bijzonder opgelucht dat ik terug thuis ben en dat mijn oranje koffer terug boven is geplaatst. Ik overleefde mijn reisje naar Boedapest en daar is ze uitermate blij om. Zelf mis ik de stad eigenlijk nu al. Niet alleen omdat het er bijzonder fijn toeven was. Maar sinds ik terug thuis ben, regent het slecht nieuws. Het is alsof ik maar blijf landen. In een vliegtuig sluit ik automatisch de ogen. Als het om slecht nieuws draait, is het zaak om de ogen wijd open te houden.

Ik had graag geschreven over de impact van mijn soloreis. Over de avonturen die ik met mijn oranje valiesje heb beleefd. Dat Hongarije een prachtig land is en dat ik er zeker terug zal keren. 

Naast me op het vliegtuig zat een man die in slaap gevallen was. Ik voelde zijn arm tegen mijn arm aan schuiven tijdens het landen. Normaal trek ik me me in zo'n geval, maar het had vreemd genoeg iets vertrouwds. Ik kon me als het ware opladen aan prettig minuscuul fysiek contact en ik maakte daar stiekem gebruik van. Voor het eerst zag ik een vliegtuig de baan naderen en raken.

Sinds ik terug thuis ben, en het slechte nieuws blijft binnenstromen, mis ik die arm. Zou de vliegtuigmaatschappij aan de adresgegevens kunnen helpen? De man met de arm mag gerust blijven snurken. Frieda zou het niet eens zo erg vinden. Zolang ik mijn koffer maar nog even dicht laat.  Als hij het lief vraagt, mag de arm zelfs blijven.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  11/08/23)    

TINE ZIET (383): Reis

Als jullie dit lezen, ben ik als alles goed verloopt in Boedapest. Dit is de eerste keer sinds lange tijd dat ik alleen een reisje onderneem dat langer duurt dan drie dagen. Om precies te zijn vijf jaar geleden. Toen beleefde ik fijne avonturen in Riga. Fijn! Natuurlijk brengt zo’n reis wat spanning met zich mee. Ik zou liegen als ik niet inmiddels een paar keer heb gedacht: “Ach, laat ook maar!” Alhoewel ik me eenmaal ter plekke best zal amuseren. Een reis maken voor mij, staat toch een beetje gelijk als springen in de diepte. De weg ernaartoe: de twijfel tijdens de reisweg, het inchecken met sleutelkastjes en het ontcijferen van stadsplannetjes die eigenlijk niet eens zo moeilijk zijn horen er noodgedwongen bij. Sommige mensen begrijpen het niet: ik durf op een podium te staan, maar mijn hart krimpt ineens als ik een simpele taxi moet bestellen.

Vorig weekend kwam ik na een intense dag via vrienden op ons eilandje in Halluin terecht, alwaar een Frans feestje aan de gang was. Met danssessies en een optreden met Franse Chansons. Het feest werd traditioneel afgesloten met vuurwerk. Er heerste een fijne gezapigheid die ook wel wat deed denken aan een reisje zonder geregel. De kinderen in het gezelschap aten churros. Die had ik nog nooit eerder geproefd. Er werd gedanst op de tropische ritmes van Gilbert Montagné en bovenal moest ik er mijn Frans nog eens bovenhalen. Altijd een hachelijk avontuur!

Wat er me in Hongarije te wachten staat, is natuurlijk wat minder voorspelbaar. Ze kennen er ook vast wel bier of rosé en muziekjes die de tenen doen bewegen en wie weet zelfs gezelschap dat me gezellig aan het kletsen krijgt. Churros delen zit er evenwel vast niet in. Dat is niet zo erg. Een keertje proeven en daarna hoef ik ze niet meer. En nu het hier pijpenstelen regent, ben ik blij met tijdelijk een meer aanwezige en vollere zon op een balkon. Tot na de sprong!

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  04/08/23)