Vorige week kwam ik enkele keren in aanraking met ziekenhuizen. Het wat en waarom, doet er voor dit stukje niet echt toe, dus laten we dat maar achterwege. Ook zonder kennis van eventuele ziekteverschijnselen kan elke lezer wellicht vermoeden dat dit geen plezierreisje betrof.
Omdat ik eigenlijk over vrolijke dingen hoor te schrijven, beschrijf ik het ziekenhuis hier verder als een ‘volière’. Kwetterend kleurig! Feit is: je laat jezelf in goede handen achter die het gewoon zijn te zorgen voor anderen. Onder elke ziekenhuisschort of ziekenhuislamp schuilt uiteindelijk een soort van klein bang vogeltje dat ervan droomt om zo snel mogelijk weer naar huis te vliegen. Wie zorgt, zorgt met dezelfde handen voor een bonte specht, een sierlijke zwaan en een knorrige kalkoen. Mijn respect voor wie dat kan, is afgelopen dagen toch enorm gegroeid. Zonder verder in veel detail te treden kan ik toch beamen dat er sapperdepietjes veel lastige vogelsoorten bestaan! Sommigen klauwen of pikken met hun snavel. Andere maken het geluid van de witte klokvogel (zoek maar eens op!). Toch verdient elk gekwetst vogeltje een eigen lieve zorg. Elk bed vergt een andere aanpak. Een goede verpleegster, dokter, ambulancier, switcht van manier in één handomdraai. Knap!
Wat opvalt is dat veel zieke vogeltjes vaak de andere vogels
in de buurt niet opmerken. Men ziet dan alleen zijn eigen kooi. Dat is jammer.
Maar het is ook volkomen te begrijpen. Elk ziekig bekje zingt zoals gebekt. Welke vogelsoort ik zelf ben? Ik zou het echt niet weten. Een leraar
vergeleek me ooit eens met een straatmus die ook gewoon een kraai kon zijn. Dat
maakte me niet echt gelukkig. Simpele duif. Onnozel kiekske. Er is op geregelde
tijdstippen in mijn leven eenvoudig pluimvee in mij gezien. Ornithologen,
verzamel u! Gelieve mij dringend en met spoed te determineren voordat de
vogelgriep me nog eens velt.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 08/04/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten