"Ik heb mijn schaamte beetje bij beetje voelen wegsmelten. Ik heb me altijd heel onzeker gevoeld omwille van mijn uiterlijk. Het was dan ook heel confronterend in het begin om zo vaak voor de camera te moeten zitten voor het werk, vaak vanuit onflatterende perspectieven. Maar in die tijd was ik zo blij dat ik me nog kon laten zien zonder mondmasker en zonder anderhalve-meter-ongemak, dat ik prettiger in mijn lijf begon te zitten . Beeldmateriaal en bewijs aan dubbele onderkinnen, scheve tanden en rare huidflappen zijn er nu toch bij de vleet. Dus ik heb het losgelaten. In deze cocon neem ik vrede met mezelf.”
Dit citaat van mij kwam eind april in De Morgen Magazine terecht. Het was in een artikel over wat de persoonlijke gevolgen waren in deze wereldwijde pandemie. Ik meende het ook. Zwart op wit.
Bij het begin van de zomer is het confronterend te merken dat ik de schaamte opnieuw voel opborrelen.
Meer en meer voel ik een ongemak als ik de deur uit moet. Opeens wordt weer van mij verwacht dat ik mijn mooiste jurk aantrek en dat ik me opmaak. Opeens is een wandeloutfit niet meer goed genoeg en word ik weer gekeurd als ik voor het oog van mijn vriendinnen passeer. Het past bij deze maatschappij: je als vrouw optutten hoort er bij.
Twee jaar geleden had ik al lange tenen, maar nu valt een botte opmerking als “Je bent absoluut niet sexy in die jurk.” of “Had je je niet beter door iemand anders laten schminken?” veel zwaarder. Het komt in de eerste plaats door het feit dat die cocon die ik maanden lang rond mij heen had, doorprikt wordt. Opeens word ik weer bekeken! Het komt ook door het feit dat de dingen nu eenmaal veranderd zijn. Een lichaam verandert gigantisch in een jaar dat is overal te zien! Ook bij mij. Is dat het eerste wat je zegt als je iemand na al die tijd weer ziet? Maar bovenal: goed bedoeld advies is goed voor wie dicht bij je staat en klinkt nu eenmaal grof als je elkaar maanden enkel digitaal gesproken hebt. Kritiek verdraag je als iemand weet wat er in je omgaat. Afstand slaat gaten in dat gevoel.
Dit weekend mocht ik voor het eerst weer optreden. Daar keek ik erg naar uit. Opeens sta je in de schijnwerper in plaats van in je eigen bubbel. Ik kreeg complimenten over mijn outfit en mijn look. De dag daarna wat minder, omdat ik voor een andere jurk gekozen had. En dan begint het: de jurk waarin je voor de spiegel net nog dacht: die wordt het, wordt opeens een circustent in je hoofd. Je lijf een blubberpudding en je buik buikt uit tot een trampoline. Je outfit wordt een ongemak en je beseft ineens weer dat wat jij blinkend een ander stinkend vindt. Onzekerheid slaat toe. En dàt is hoe schaamte begint.
Wat me opvalt, is dat ik me veel beter in mijn vel voelde toen niemand anders zich met mijn uiterlijk bemoeide. Straf dat mensen na maanden van negeren opeens menen te moeten zeggen hoe ik me moet kleden. En dat ze mij willen maquilleren. Terwijl ik eigenlijk gewoon twee armen wil om in te wenen. Maar hoe ik er van binnen uit zie, onder
dat natuurlijk stukje vel, na al die tijd zonder sociaal leven, daar heeft bijna niemand nog naar gekeken. Ja, ik zie er ook graag goed uit. Maar liever nog blink ik van binnenuit. En dan helpt het niet als er daar niet naar wordt gekeken.
Mijn profielfoto op FB is momenteel een selfie van in bad. Ik zit er naakt, al is dat slechts aan mijn schouders te zien. Mijn haar ligt toevallig in de vorm van een Elvis Presley Coupe. Ik maakte de foto met een kater. Zonder opgemaakte huid met wallen. Ik was er blij omdat ik de avond daarvoor weer onder mensen was geweest. Mijn ogen blinken ondeugend. Mijn gezicht toont rimpeltjes en mijn onderkin is duidelijk te zien. Geen sikkepitje schaamte. Puur natuur en ongekunsteld. Ik twijfelde om de foto te posten. De foto werd massaal geliket.
Het is het meest waarheidsgetrouwe beeld van me dat in jaren is gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten