Vorige week had ik over de middag een overleg in CC De
Steiger. Het was me eigenlijk nog niet eerder opgevallen: de bibliotheek was
open en er zat iemand aan de balie. Blijkbaar zijn er al een tijdje nieuwe openingsuren.
Terwijl het gebouw al heel lang over de middag gesloten is, schoven de beide
deuren eenvoudigweg open. Nu ja, normaal
ga ik over de middag ook niet naar een toneelvoorstelling. Boeken kies ik beter
in de namiddag. En vergaderen gaat vlotter met eten achter de kiezen.
Wat me opviel was dat er heel veel jongeren hun middagmaal
kwamen verorberen in de zetels op de eerste verdieping. Het is er warm en het
zit er gezellig, dus het is natuurlijk goed gezien! Dat jongeren op die manier
het gebouw leren kennen, mag misschien raar lijken, het kan een slimme zet
zijn. Misschien kunnen ze in de tijd die nodig is om een broodje te verorberen
oog hebben voor de affiches aan het prikbord en getriggerd worden voor een of
andere voorstelling? In de tijd van het opdrinken van hun flesje fris kunnen ze
denken aan een boek dat ze nog willen uitlenen. In de bibliotheek kunnen ze nog
snel wat groepswerk verrichten op de computer. Het kan best. Jongeren die
hangen, kunnen beter in een huis vol cultuur hangen…
Maar mag ik het toch wat vreemd vinden? Het personeel krijgt
op die manier een taak die op die van een strenge studiemeester lijkt. Een oogje in het zeil houden. Toezicht houden.
Ik kan me toch voorstellen dat dit niet tot het oorspronkelijke takenpakket
behoorde. Terwijl ik er zat, ruimden ze keurig op. Maar doen ze dat steeds? Als
ik aan mijn eigen leerlingen denk, weet ik dat ze lege flesjes opruimen toch
wel eens een keer vergeten…
De nieuwe openingsuren zullen natuurlijk niet specifiek voor
hongerige jongeren werden aangepast. Ook volwassenen kunnen nu over de middag
hun kaartjes reserveren of hun vergeten sjaal ophalen. Ze kunnen over de middag
de krant gaan lezen of in alle rust gaan zoeken naar dat ene boek. Nu ja, ik
profiteerde ook van het feit dat de deuren openschoven. Ik ging mijn lerarenkaart
ophalen, die was ik al enkele maanden helemaal vergeten. Handig hoor!
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 16/03/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten