In de wagen op weg naar het stadium legde hij me uit dat dit
een belangrijke match betrof. Het gaat er
in deze matchen namelijk om om niet te degraderen."Voorlopig moet
Roeselare zich nog geen zorgen maken, maar extra winst is meer dan welkom,"
vertelde hij uit en ik begreep.
Hij had me uitgenodigd met 'eten enal' en ik wist niet zo
goed wat ik me daarbij moest voorstellen. Ik had hem voor alle zekerheid toch
gevraagd naar de dresscode en hij zei dat ik zo normaal mogelijk moest zijn. Ik
liet mijn bloemenjurken dus wijselijk in de kast hangen en trok kledij aan die
ik ook aantrek als ik ga werken. Natuurlijk bleken alle vrouwen sjiekere kledij
aan te hebben, maar ik liet me er niet door van de wijs brengen.
Bij aankomst in de Lounge134
kregen we een glas cava en er waren lekkere hapjes. Algauw bleek dat dit
een speciale gelegenheid betrof. Er werd namelijk afscheid genomen van CEO
Johan Plancke die naar KV Oostende vertrekt. Een beetje bijzonder om dit mee te
maken als leek. Wat heel opvallend was dat de Chinese zakenvrouw Dai Xiu Li
Hawken aanwezig was. Zij bezit niet alleen een flitsende felle automobiel, ook
is zij sinds februari 2017 eigenaar van de club.
Ikzelf zat dus met Ward en zijn supportersvrienden aan een
lange tafel en kon genieten van heerlijke verfijnde gerechtjes. Terwijl ik kon
uitkijken op het voetbalveld, keken de mannen voor mij naar de finale van
Gent-Wevelgem.
De kip moest snel gegeten worden, want de bal rolde ineens snel het veld op. Eens op de zitjes was ik eigenlijk wel onder de indruk van de grootte van het voetbalveld. Als je dat alleen van op televisie kent, besef je eigenlijk niet wat voor afstanden die voetballer eigenlijk moeten lopen.Ik werd tussen de vrouwen gezet en algauw werd er wat afgebabbeld. De sfeer was ontspannen en ik had eigenlijk niet door dat de match al 10 minuten bezig was. Uiteindelijk bleek ik niet zo'n leek te zijn, want ik begreep het spel beter dan ik verwacht had. Blijkbaar was er toch veel blijven hangen van de voetbalwedstrijden op televisie in mijn kindertijd. Al vond ik het wel opvallend rustig in de tribune. Rustiger dan in de zetel vroeger met mijn vader. De eerste helft eindigde met 0-0.
In de rust kregen wij nog koffie en een heerlijk toetje en
ik voelde de sfeer wat grimmiger worden. Het begon er toch wat om te spannen:
er moest nu wel een doelpunt gemaakt worden. In de tweede helft fixeerde ik me
helemaal op de bal en het spel. Want ik wou natuurlijk dat de ploeg die mij zo
gastvrij had ontvangen, zou winnen. Die helft begon mijns inziens aanvallend,
maar verzandde uiteindelijk in een wanhopig spelletje met bewegingen die niet
mis zouden gestaan hebben in een slapstickfilm. Dit omdat de strijd almaar
bitsiger werd. Ook het publiek begon te morren en te roepen.
Helaas bleek het enige echte vuurwerk dat te zien was, de
poging tot Bengaals vuurwerk te zijn die in de tribune van Roeselare werd
afgevuurd, want de stand bleef onveranderd.
Na de match werd wat somber nagekaart. Natuurlijk willen
supporters dat hun ploeg wint. Er werd
kritiek geleverd op de opstelling van de spelers en de scheidsrechter die gul
met gele kaarten had gezwaaid. Intussen lette ik op de kameraadschap, jawel zo
durf ik het te noemen, tussen de fans. Terwijl de mannen het vooral over de match
hadden, hadden de vrouwen het meestal over andere dingen. Maar er werd
vriendschappelijk met elkaar gepraat en werden al plannen gemaakt voor de
volgende wedstrijd op Paasmaandag.
Een fijne 'ontmaagding op het voetbalveld' was dit. Al was
het natuurlijk leuker geweest als het was geëindigd in een klein feestje. Maar
ik begrijp het beter nu, de passie voor wat er gebeurt op een veld. Het
draait niet enkel om de bal, het draait ook om dat 'oltegoare'.
Bedankt, Ward!
Wie me ook eens wil uitnodigen op (voor mij) onbekend
terrein, doe gerust! Ik leer er zoveel mee bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten