Omdat ik me al een
aantal jaren op rij schuldig voelde voor het feit dat ik geen snoep aan te
bieden had aan griezelige kinderen op Halloween, besloot ik om voorbije week
een kleine voorraad aan te maken en investeerde in zoete vriendelijkheid.
Helaas wachtte ik maandag de hele avond vruchteloos met mijn gevulde blikken
doos op het geluid van de deurbel of het gebonk op mijn raam. Blijkbaar sta ik
intussen op de lijst van ‘Gierige buurtbewoners!’ want geen enkele enge heks
vloog op haar bezemsteel voorbij. Geen enkele vertederende vampier stelde me
voor om in mijn nek te bijten. Of hadden werkelijk alle macabere monsters van
Menen zich verzameld in de Barakken? In elk geval: ik ben dan zelf maar
beginnen vreten. Tegen alle verwachtingen in deed ik dat met lange tanden.
Snoep smaakt niet meer zoals voorheen.
Misschien is het maar
goed dat er geen beschilderde engerds op mijn stoep stonden, want ik kan er
eigenlijk niet zo goed tegen. Ook al weet ik wie er onder het kostuum schuilgaat,
mijn eerste reactie is toch altijd: “Brrrr!”Hetzelfde heb ik met clowns,
goedheilige mannen en hun knechten. Ik schrik me steeds in eerste instantie een
hoedje.
Als de griezels niet
allen met de Halloweentocht mee stapten, verdenk ik hen ervan een feestje
gebouwd te hebben in het ‘Nieuwe Ziekenhuis’ in de Bruggestraat, want dat zou
hun laatste kans geweest moeten zijn. Wordt het naargeestig oord met daarin
rondgestrooide documenten en naalden eindelijk gesloopt? Dit vervallen en
verlaten gebouw mag voor velen een doorn in het oog zijn, voor de zombies en de
spoken van deze maatschappij is het een schoon onderkomen.
Zelf heb ik meer
schrik voor mensen dan voor gebouwen. Tenzij het het leegstaande huis van de
buren betreft. Terwijl ik in mijn troostblik grabbelde, hoorde ik na 21u tegen
de muren schrapen. Ik heb de doos dan maar dichtgedaan en opzijgeschoven en ik
heb mijn koptelefoon opgezet. Schrik zit niet in een vermomming, in lange
donkere gangen of in gigantische webben van bloeddorstige spinnen, nee, ware
angst zit gewoon vanbinnen.
(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 04/11/16)
(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 04/11/16)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten