TINE ZIET (9): Fraai

Je ziet veel dingen pas, als ze er niet meer zijn. Velen is het wellicht opgevallen: met de afbraak van ‘De Paulientjes’ verscheen opeens een gat in het Menens centrumlandschap. Indrukwekkend om van de ene op de andere dag een levensecht poppenhuis te zien verschijnen. Voorbijgangers konden een blik werpen op wat nu voorgoed zou verdwijnen. Ook ik bleef me vergapen. De aanblik van een stukje verleden dat tot gruis verpulverd zou worden voor iets nieuws onder het mom van ‘stadsverfraaiing.

Ikzelf word daar wat triestig van. Niet dat ik iets heb tegen verfraaiing van een stad. Integendeel. Ik heb de straten liever fraai dan saai. Liever vol dan leeg. Maar ik hecht mij aan gebouwen net zoals ik mij aan mensen hecht. Natuurlijk ga ik geen stenen knuffelen of deuren aaien.  Ik mis gewoon wat er niet meer is. Een volledig nieuw gebouw in plaats van een leegstaand klooster in verval.  Ik kan daar verder ook niet veel aan doen. Noem mij voor mijn part nostalgisch koppig. Ik hou vaak meer van tweedehands dan van splinternieuw. Herinneringen zijn dingen waarmee ik kan blijven dwepen.

Vooruitgang en toekomst: natuurlijk moeten die er zijn. Anders sliepen we nog in grotten en was bont het enige dat ons van ons blootje hielp.  Stel je voor! Straks komen er appartementen die ongetwijfeld zullen wennen in ons blikveld. Ze zullen beeldig in ons centrumlandschap staan. In die appartementen zullen vast en zeker fleurige mensen wonen die Menen wat minder grijs zullen kleuren. Dus ik moet vooral hoopvol en wat minder droevig zijn.  Met mijn plaat niet blijven hangen in de tijd en hup vooruit met de geit!

Hoog tijd om mijn voorgevel ook weer eens te verfraaien met verse bloemen en het bordje ‘Welkom’ aan de deur voordat het een gapend gat zal zijn. Als dit huis ooit afgebroken wordt, dan wil ik dat men dit herinnert met de woorden: ‘Dit was ooit een heel gezellige en fraaie plek. Het sprong nooit echt opvallend in het oog, de gordijnen oogden soms wat verfomfaaid maar het mocht er zijn. Wie er woonde, kon niet anders dan gelukkig zijn.’ 

(verschenen als column in De Weekbode / De Leie op 01/04/16)