We kunnen er deze dagen niet meer naast
kijken: de liefde tiert welig. Praktisch elke etalage verwelkomt Valentijn met
open armen. We worden massaal aangemoedigd om Koning Liefde met cadeautjes te
vieren.
Begrijp me niet verkeerd. Ik heb helemaal
niets tegen de liefde. Alsook niets tegen Valentijn. Voor mijn part mag het
elke dag Feest der Verliefden zijn. Wel heb ik soms heimwee naar die tijd
waarin het op 14 februari spannend afwachten was of ik deze keer een kaart zou
krijgen. Die heerlijke tijd waarin het niet zo simpel was om je hart op tafel
te gooien. Nu zijn er zoveel icoontjes met hartjes en kost het zo weinig moeite
je liefde te tonen. Sinds de intrede van gsm, chatberichten en mails heb ik nog
nooit zoveel blijk van affectie gekregen. Kusjes en hartjes: ze zijn bijna
standaard in een bericht inbegrepen. Zelf betrap ik er mezelf ook op dat ik ze
gretig uitdeel. Vaak zijn ze niet meer dan groetjes en een lieve (zw)aai.
Vroeger moesten we best wat inspanningen doen om onze liefde te verklaren. Die
ene stap om te laten weten aan de ander dat je verliefd was, was bijzonder
groot. Denk daar eens over na als je dit weekend zwijgzaam tegenover je lief
van het Valentijnsmenu knabbelt.
Van een leerlinge hoorde ik eens dat ze een
enveloppe met €10 erin had gekregen van haar Valentijn. Ze gaf het geld in een
andere enveloppe terug en zei: ‘Hier is jouw Valentijn.’ Dat kan toch ook niet
de bedoeling van een Feest der Verliefden zijn? Elk jaar dezelfde bloemen.
Jaarlijks datzelfde restaurant. Elke keer weer die lingeriebon of dat parfum.
Steun gerust je lokale ondernemers door de aanschaf van een plakje
Valentijnspaté, een ontbijtpakket met bubbels maar beter nog: doe eens wat
moeite, sloof je eens uit! Er zijn nog genoeg andere dagen dit jaar waarop je
spontaan je genegenheid kan tonen.
(Voor
de vrijgezellen: wanhoop niet. Misschien valt toch nog dat kaartje in de bus. Mocht
er toch niets van komen: op mijn drempel is plaats genoeg voor rozen, flessen
champagne en Valentijnscake. Maar – het spijt me zeer, lieve slager - liever geen paté.)
(verschenen als column in De Weekbode / De Leie op 12/02/16)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten