Allerliefste,
Hoe je heet, hoeft niemand anders hier te weten.
En of je leeft, dat is een tweede.
Maar wat ik vragen wou: waar ben je toch gebleven?
Ik begrijp maar al te goed dat je je liever niet laat zien.
Eén paar ogen is genoeg om je uit de voegen te doen groeien.
Dat je niet eens de moeite nam me vanop afstand koel te groeten en dat je zelfs niet in het donker aan mijn huid kwam voelen, vind ik eerlijk gezegd nogal een koude douche. Onprettig zoals dat heet. Vandaar dat ik dus liever breek dan je bij je naam te noemen. Vandaag past er een zak om heen.
En dat je eigenlijk misschien en af en toe wel lief bent, laat ik vanaf dat punt achter mijn zinnen niet meer toe. Weet wel: je mist hierbij de kans om aan het licht te wennen en om meer dan schaamte van mij te kennen. Dat is je recht. Het behoort je toe zoals ik vergeet dat je er even was en naar me keek. Dat we samen gloeiden tot een meer...
Vanaf dit moment ben ik de lafbek in je schoenen.
Je was een niets. Nooit zal iets je nog benoemen.
Zoen!
.
-
Laten we het eens over de olifant in de kamer hebben. Ja, ik weeg teveel. Dat er in mijn medisch dossier 'obees' staat, dat ik daard... -
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
-
Afgelopen week vertoefde ik in mijn eentje in Krakau. Hier een eerlijk reisverslag. waarin natuurlijk niet tot in alle details zal worden g...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten