Wanneer de kamer zwijgt, zal alles inktblauw het hoofd inschijnen.
Eén slok wordt een rivier die in elke wortel de wilg laat treuren
tot in de diepste gladde huid van het blad dat straks weer valt.
Het hoeft niet te gebeuren. Het moet niet altijd herfst.
Als er maar ooit iemand op het pad woorden zegt die tot in de kamer groeien.
Als er maar iemand met kleur in deze ruimte blijft die oorverdovend zwijgt.
Het treurt hier bomen als een bos. Wie er toe doet lost langzaam op.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Laten we het eens over de olifant in de kamer hebben. Ja, ik weeg teveel. Dat er in mijn medisch dossier 'obees' staat, dat ik daard... -
Afgelopen week vertoefde ik in mijn eentje in Krakau. Hier een eerlijk reisverslag. waarin natuurlijk niet tot in alle details zal worden g... -
Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten