Wie het schoentje past...

Ja! Ze bestaan! Wonderschoenen.

Niemand kent Het Probleem Schoenen beter dan Tany Minoek! Brede voeten die niet in muiltjes passen. Elke reis last van blaren. Hakken doen altijd afzien. Riempjes die snijden. Punten die tenen verminken. Sandalen laten rare tenen zien. Ballerina's het begin van rare tenen. Enzovoort enzovoort.

Gisteren had Tany dansplannen. Geen gewone dansplannen. Seventies dansplannen. Op zich niet zo speciaal. Maar haar best dansende platte schoenen pasten niet onder haar outfit. Als het seventies moet, dan toch all the way! Dus ze dacht: doe ik iets geks. Schoenen kopen. Op de dag van het feestje zelf. Dommer kan het niet. Maar deze les laat zich nooit leren.

Kilometers rekken schoenen in de uitverkoop, zag Tany aan haar oog voorbijtrekken. Dit in totaal zes schoenenwinkels. Veel schoenen paste ze niet. Veel schoenen zijn al rommel als je ze ziet. Maar in de laatste winkel - natuurlijk - zo zal het altijd gaan - vond ze dé schoenen. Niet in uitverkoop. Maar wel in de goedkoopste schoenenwinkel van het land. Dat dan weer wel.
Ze was zo schoenenmoe dat ze maar één schoen paste van de twee. Hij stond aan haar voet. Hij zat als gegoten. Die andere zal ook wel staan en zitten, dacht ze. Het kon dus wel nog dommer dan hiervoor.

Een paar uur voor het feest, zette ze de doos op tafel en sprak daarbij de toverspreuk: "Alsjeblieft, laat me jullie passen..." en ging languit op de bank liggen. Na een bad: het aantrekken van de jurk (die ze trouwens ook niet echt gepast had) en de pantys (ook nieuw en ongepast) gingen de schoenen wonderwel.

Tijdelijk? Zelfs na het betreden van de trap van het kasteel. Het zetten van de eerste pasjes. Geen pijn. Uren dansten ze haar rond zonder Probleem Schoenen. En wie Tany kent, weet dat ze behoorlijk beweeglijk kan dansen... Echt waar: vandaag geen zere voeten.

Als dank wrijft ze op haar nieuwe paarse wonderschoentjes en zegt hierbij luidop: "Pretentious? Moi? Ik zal nooit meer uren voor de spiegel staan, nu ik jullie vond. Zomaar."