Hedendaags samenscholen

Vol goede moed slinger je je een weg door de vleeshoop die dan Sinksenfeesten heet. Het eerste waar je op botst is een muur van flitsers. Dat allemaal voor dat televisie-restaurant. De naam zegt het al. Het restaurant is er niet echt. Zonder camera's had niemand ooit geweten dat het bestond. Behalve dan de inwoners van de stad zelf. Die hadden dan gezien: "Hé, een nieuw restaurant... Zullen we eens kijken?" En na dat kijken zouden ze wellicht niet eten. Of misschien één keer om te proberen. Zo gaat dat eenmaal in het echt. Maar iedereen houdt van televisie. Wie dat niet doet, wringt zich door de meute zonder op te kijken. Is gezien.

Dan kom je op een multi-culti-plein. Proeven van de wereld om je heen. Met op het kraam de naam van het vertegenwoordigde land. Veel plaats om te kijken is er niet. Maar je hoort natuurlijk bij het laatste kraam die opmerking die je niet voor mogelijk hield. "Hé, moet je die vrouw eens goed bekijken. Die jurk! Wat onnozel! Dat ze daarin durft te lopen. En dan die prammen. Man! Ze heeft waarschijnlijk nooit van een bh gehoord!" En alweer wordt een flits-apparaat de hoogte in gehouden... En dan weet iedereen in je omgeving dat je vreemde werelden niet schuwt. Verdraagzaamheid je troef.

Er wordt je aangeboden iets te eten. Op zijn kosten. Of je iets weet.
Je wil natuurlijk niet te duur. Maar het mag iets kosten. Dus breng je hem en jezelf naar een hippe tent. Op het terras zit een duidelijke fils-à-papa voor de hele straat te trakteren. Lekker groot en duur. Het duurt eeuwen voor je wordt bediend. Maar je houdt vol. Er is genoeg te zien. Te horen.

Je zit. Je bent gezeten. Naast de hippe tent zit een hippe tapasbar. Naast de fils zit een typische papa met kroost. Eerst lijken ze van het golfterrein geplukt. Maar als de cava is in de man, streelt hij de dijen van een vreemde vrouw en knijpt in de billen van die schone in de straat. Zoon roept voor de hele buurt: "Mama, zeg dat papa zich moet gedragen!" Maar mama zegt geen woord en zoon begint dan maar verveeld de restjes uit de glazen leeg te drinken. Legt zijn hand stilletjes op de knieën van dat meisje dat net hetzelfde doet. Ondertussen heb je kunnen eten. Het is lekker.
Maar wat zich verkoopt als stijl, dat hoefde niet.

Dan hoor je een voetbalmatch. Maar wat blijkt? Het is die TV-kok en zijn kelner. Samen met een lokale politieke held die met hun mobieltjes zwaaien. Je hoort geen woord, alleen gebrul. Het lijkt wel hededaaagse prehistorie. Iedereen om je heen steekt ook brullend blij zijn mobiel omhoog. Flitsend of niet. Je begrijpt het helemaal niet. Je loopt door.

En dan de rust daar op het podium tegen het zeil. Al meer dan vijftien jaar komen hier de 'hippies' van de stad. De 'rasta's' en de 'junkies'. De 'piercings' en de 'tattoo's'. De 'joints' , de 'breakdancers' de 'hoeren' en de 'lederjongens'. En jij zit daar in je onhippe jurk en je witte kuiten. Je bekijkt de wereld. Past opeens in een multi-culti-plaatje. Hangt er eigenlijk verrassend goed.