De krokusvakantie zat vol leuke ontmoetingen en fijn weerzien. Ook had ik voor mezelf een uitdaging gepland. Zo ging ik smoelenmodel staan bij twee tekenaars. Zij hadden telkens 5 minuten om 18 verschillende gelaatsuitdrukkingen van mij te tekenen. Ooit stond ik al eens model voor een fotograaf, nooit eerder voor een schilder of een tekenaar. Het bleek heel intens om een plooi in een gezicht en of een opgetrokken wenkbrauw zo lang vol te houden. Het resultaat was best confronterend.
Heel lang heb ik me geschaamd voor hoe ik eruit zie. Ik
gruwelde bij het idee om te moeten poseren of mezelf op foto te zien. Ooit had
ik een lief dat het leuk vond om zoveel mogelijk foto’s te maken. Zijn foto’s
waren meestal erg geslaagd, daardoor leerde ik mezelf op beeld meer te
appreciëren. De grote verandering kwam er in Menen. Opeens fotografeerde men
mij in actie en in nettenkousen en ik had het geluk om toevallig enkele erg
goede fotografen op mijn pad tegen te komen, die erin slaagden om me op zo’n
manier vast te leggen dat ik vrede met mijn uiterlijk kon nemen. Corona zorgde
ook voor minder schroom bij filmpjes en close-ups door alle zoomsessies en
filmpjes voor de leerlingen. Opeens stond ik zelfs op een banner in onze stad.
Dat ik veel smoelen trek op een podium, weet ik. Dat mensen
die smoelen vaak grappig vinden ook. Normaal
denk ik er niet te veel over na en ontstaan ze spontaan. Nu ik ze vijf minuten
heel bewust droeg, maakt de tekeningen intiemer. De mooiste kwam er wel zomaar:
met de ogen dicht.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 13/03/25)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten