TINE ZIET (440): Eeuwig Vergund

Er zal nog duchtig  geschreven worden over de parkbegraafplaats. Let op mijn woorden! Zaterdag werd die plechtig geopend. Naast het feit dat het er allemaal wat anders uit ziet, is er nu ook een kunstwerk in één van de kapelletjes.

Zelf ben ik wel fan van het resultaat. Ik hou sowieso van oude kerkhoven. Van verweerde foto’s die je uit lang vervlogen tijden aankijken. Van zerken die beklommen worden door wilde klimop. Van de taal van veel van de opschriften. Van de rust die er hangt. Maar ik heb natuurlijk geen band met de overledenen die er begraven werden. Ik kan me voorstellen dat het niet fijn is dat een graf van een familielid er niet meer is. ‘Eeuwig Vergund’ is sommigen wel en anderen niet gegund. Zo lijkt het wel.

Ik hoorde de bevlogen erfgoedexpert van onze stad vertellen over het tot stand komen van dit project. Hoe hij alles met zorg boekstaafde. Dat hij afgelopen tijd praktisch logeerde op het kerkhof. En hoe nu allemaal verder zal evolueren. Want het project is nog helegaar niet af. Er komen nog actieve QR-codes op de zerken. Er komt nog een lijst. Een herinneringsbank. Er rest hem nog werk voor jaren. Aan iedereen die denkt dat er respectloos met de overledenen en het verleden werd omgesprongen bij het tot stand komen van dit project, raadt ik ten stelligste aan om eens met die man te gaan praten! Al krijgt hij het er dan nog drukker mee.

Het kerkhof kreeg als kunstwerk een huis. Maar wat er niet meer is, vond ergens in het hoofd en op de harde schijf van deze man een thuis.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  26/09/24)

 

 

TINE ZIET (439): Luxe

Toen ik samen met een vriendin de trein naar Wervik nam, schrok ik me een hoedje. Met weekendtarief kostte een ticket ons elk €5. Wat op zich een groot bedrag is voor één luttele halte, vind ik. Je kiest voor gemak en veiligheid en betaalt daar vanzelfsprekend voor maar zouden niet meer mensen de trein nemen als die toch een tikkeltje goedkoper is? Ik begrijp dat alles duurder wordt in dit leven. Ik heb ook opvallend minder moeite om meer te betalen voor producten die het leven wat luxueuzer maken. Maar het openbaar vervoer zou toch geen luxe mogen zijn?

Eerder die dag had ik artisanale zoetigheid gekocht om cadeau te doen. Daarvoor had ik mijn portefeuille niet horen tegensputteren. Die geldbeugel van me meet duidelijk met meerdere maten en gewichten. Een beetje later die avond konden we gratis en voor niks binnen op Ratrock in Harelbeke want hé! gratis muziekfestivals, ze bestaan nog! We zagen daar onder andere Wolfgang Flür van Kraftwerk aan de draaitafel staan. Dat we daarna met een peperdure taxi naar huis moesten, was dan maar zo. Treinen reden er sowieso niet meer. En onder de sterrenhemel slapen, zagen we toch niet zitten.

Het feit dat we voor sommige dingen soms graag betalen en voor andere zaken dan weer niet dat is pas luxe bedenk ik nu. Zolang mijn portefeuille niet altijd zeurt, leef ik met een keuze. Steeds meer mensen hebben die niet. Voor hen is de schrik voor het einde van de maand iets wat je in de ogen en in de winkelwagen ziet.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  19/09/24)

TINE ZIET (438): Buurman Rudy

Eén van de redenen waarom ik er tegenop zag om buiten te komen tijdens de Wieltjesfeesten was ongetwijfeld het idee dat ik overal kandidaten van komende verkiezingen zou aantreffen. Het is voor het eerst dat ik zoveel bekende namen op de verschillende lijsten zie staan en dit bij verschillende partijen. Natuurlijk krijgen ze allemaal mijn steun voor het feit dat ze hun nek nog willen uitsteken en aan een stand op de braderie willen staan om passanten te woord te staan, maar slechts kandidaten van één partij kunnen effectief mijn stem krijgen. Zo werkt het systeem.

Bij gemeenteraadsverkiezingen wordt opvallend op personen gestemd en minder op partijen. Dat is compleet te begrijpen. Als we de mensen ‘kennen’, weten we ook meer wat ze waard zijn. Daarenboven is het lastiger hen in de ogen te kijken als je weet dat ze geen stem van je zullen ontvangen. Momenteel loopt er een mediacampagne die oproept om niet zomaar op je buurman Rudy te stemmen zonder te weten voor welke partij en bijgevolg ook welk partijstandpunten hij staat. Want buurman Rudy kan als het ware een gezellige loebas zijn als hij enkele biertjes op heeft, maar wie weet wil zijn partij wel iets wat je meer ergernis zal geven dan zijn kraaiende haan en zijn verwilderde buxus samen. Dat wordt dan heel erg gezellig barbecueën deze zomer! Extra pittige kruiden op het rooster gegarandeerd!

 Laten we de tijd tussen nu en dan alvast tot de ‘bestudeer-grondig-de partij-periode’ omdopen. Ook voor wie van plan is, niet te gaan stemmen. Wie zijn kat stuurt, heeft achteraf geen recht op klagen.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  12/09/24)

 

TINE ZIET (437): Stiltevrij

Eén van de spannendste ochtenden van het jaar is ongetwijfeld de eerste schooldag. Ook kinderloos. Het feit dat ik die ochtend altijd stil naar de geluiden in de straat lig te luisteren, heeft niets te maken met het feit dat mijn vakantie ook aan een eind gekomen is. Het gaat om het optrekken van rolluiken, het eerste geroezemoes op het trottoir, een aanzwellende geluidsbal van ouder- en kinderstemmen die zachtjes begint te rollen. Het is niet eens sadistisch bedoeld: maar ik hou echt van die bal die op die eerste schooldag weer het veld wordt ingegooid. De opluchting van moeders en vaders dat die twee maanden zijn afgelopen is ook opmerkelijk te horen.

Mijn eerste kopje thee van het kersverse schooljaar dronk ik op mijn terras met mijn kat Frieda naast mij. Aangezien er niet ver van mijn huis een speelplaats is, was de rust van afgelopen weken verdwenen. Joelende en blije kinderen. Daarnaast ook krijsende en  schreiende exemplaren. Frieda keek wat chagrijnig. Gerustgesteld na het eerste belsignaal schoof ze weer wat dichterbij.

Dat signaal is eigenlijk gewoon het ultieme teken dat alles weer z’n gewone gangetje zal gaan. En eerlijk: dat is goed. Zo bleven enkele mama’s plakken voor mijn raam. Twee maanden aan informatie opslaan, is lang. De kurk mocht er eindelijk uit.  Niet dat ik ze afgeluisterd heb of getimed – waarom zou ik?   maar toen de bel van de speeltijd ging, kletsen ze nog bij. Bijna bood ik hen een tasje dampende koffie met een schoteltjes koekjes aan. Eindelijk stiltevrij!

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  05/09/24)

TINE ZIET (436): Onverwachte verbazing

Dit weekend ging ik samen met een vriendin op bezoek in de Vlaamse Ardennen. Toen we naar huis reden, stopten we nog bij een expositie in een prachtige tuin op de Kwaremont. We waren geen van beiden vertrouwd met die locatie en hadden de beeldenexpo eigenlijk gewoon puur toevallig ontdekt. Omdat alles goed ommuurd is, was het lastig in te schatten wat op ons wachtte. Groot was onze verbazing toen we de tuin zagen. Vol nijdige glooiingen. Op zich was ik daar met mijn hakken niet echt op gekleed. Het zorgde in elk geval voor wat hilariteit want eerst durfden we zelfs niet goed dalen. In gedachten zagen we ons dan ook als twee ballen naar beneden rollen. We waren niet de enigen die die gedachte koesterden, want veel mensen aarzelden . Dat was van op een afstandje mooi te zien. Klimmen en dalen zonder iets van houvast is best avontuurlijk op een zondagnamiddag zonder wandelschoenen. Uiteindelijk rolde er niemand. Er was een kip die dat bijna wel deed.

Uiteindelijk zagen we heel wat mooie werken. Dat deed ons wat zo op het onverwachte. Nog gingen we niet naar huis. We maakten nog twee tussenstops in Moen, het dorp van mijn moeders afkomst. Ook daar viel ik weer in fijne verbazing. Terwijl ik mijn zondag misschien anders gewoon vertrouwd had ingevuld, leek het nu alsof ik op verrassingsreis was.  Het enige wat hierbij ontbrak was de vertrouwde ovenkoek met omelet van moeke. Toen die er wél nog was, wist ik die nog niet te appreciëren. Omdat ik weer aan mijn meme dacht, schatte ik vroeger meer naar waarde.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  30/08/24)