Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een feestje bouwde voor iets wat ik leuk had gevonden die dag. Er waren mensen die dat leuk vonden en daar positiviteit uithaalden. Anderen ergerden zich er mateloos aan en vonden dat het een tuttige vorm van zelfverheerlijking was. Het was voor mij oorspronkelijk een mooie denkoefening om dagelijks een hoogtepunt uit mijn dag te kiezen, want ik beleefde zoals veel mensen meer dagen waarin eigenlijk niets te vieren viel. Door me dan te richten op een klein positief element, kon ik ’s avonds blijer achteroverleunen. Dat het anderen inspireerde doordat ik het openbaar maakte, vond ik een fijne gedachte. Op een bepaald moment ben ik ermee gestopt openlijk te vieren. Misschien wel door de kritiek. Maar even goed omdat het in mijn persoonlijke leven echt niet zo denderend ging. Voor mezelf bleef ik wel ’s avonds het goede uit het slechte ziften voor ik ging slapen. Al was het maar een tomatenplantje dat zomaar uit het niets tegen mijn gevel begon te groeien. De kat die tegen mijn dijen aanvlijde, terwijl ze normaal wat meer afstand neemt.
Nu ik 45 ben, besef ik meer en meer dat ik liever vier met
wie me lief is en me graag ziet om wie ik ben dan met een allemaal. Wederzijdsheid
is als het om vriendschap en liefde gaat een noodzakelijke vereiste. Zo ook met
vieren. Op een bepaalde leeftijd hoef je jezelf niet meer te bewijzen. Ook al
vier je dan misschien nog met veel, vieren is eigenlijk het mooist intiem.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 08/03/24)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten