Toen ik mijn huis kocht, bedacht ik er - na jarenlang zonder geleefd te hebben - een tv bij. Zo eentje om niet naar televisieprogramma’s te zappen, maar naar series en films. Nu ik hier al meer dan drie maanden woon, is er nog geen aangekocht. Als ik in de zetel zit, kijk ik uit naar een schilderij met een huilend meisje erop op de plaats waar ik eigenlijk een toestel had voorzien. Het is al een paar keer gebeurd dat er bezoek langskomt dat ongerust vraagt waar mijn televisie eigenlijk is. Ik wijs dan naar mijn meisje en haal mijn schouders op. Er is geen haast. Ik ben opgegroeid met een doodeenvoudig exemplaar waarop twee Vlaamse zenders te zien waren en enkele Franse. Twee dagen in de week mocht ik langer opblijven om naar leukere programma’s te kijken. Er was weinig discussie over zender en programma’s. We keken samen naar wat er was en dat was dat. Als het saai werd, ging ik makkelijker slapen. Begrijp me niet verkeerd. Ook al heb ik het veelvuldig over vroeger in mijn stukjes – ik ben dan ook heel erg nostalgisch van aard – besef ik maar al te goed dat vooruitgang natuurlijk ook voordelen heeft. Als ik hoor wat er de laatste tijd allemaal op televisie komt, meen ik daar toch wat kritischer over te zijn. Waar blijft men het halen? Wat mis ik nu echt?
Ervaring weet dat ik meer naar televisie kijk, als die er
is. Ik zou het ook gewoon durven opzetten als gezelschap. Als ik ergens ben
waar er televisie aan staat, ben ik geneigd om mee te kijken. Ook al
interesseert het me eigenlijk niet waar die voetbal nu naartoe rolt of wie met
wie blind trouwt. Een televisiescherm dwingt nu eenmaal tot kijken. Ook al zou je misschien liever weg kijken. In
die zin is er weinig verschil tussen een huilend meisje en de televisie in mijn
huis. Misschien is het schilderij minder drukkend. In een tijd waarin
onthaasting zo van belang is, kan ik nog wel even zonder TV.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten