Op het moment dat ik dit schrijf, zit kat Frieda opgekruld naast me. Ze voelt dat er iets gaande is. Afgelopen weken gooide ik al van alles weg. Sinds vorige week smokkel ik lege bananendozen naar binnen en volle naar buiten. Ze klampt zich angstvallig vast aan elk moment dat ik er ben om zich naast me te vlijen en aandacht te krijgen. Elke keer stel ik haar op haar gemak en vertel haar dat we naar een fijn huis zullen verhuizen waar ze veel leuke zonneplekjes zal hebben en waar ze over enkele weken als vanouds plaats zal hebben buiten. Verhuizen, een mens zou het bijna durven vergeten, het vraagt wat van een kat.
Niet alleen van een kat. Het vraagt veel van mij ook
natuurlijk. Sinds ik de sleutel in handen heb, gaat het wel opmerkelijk vlotter
vooruit. Opeens blijkt dat ik toch nog goed kan coördineren. Er is warempel een document met de naam
‘planning verhuis’ dat dagelijks een update krijgt. Na al die jaren blijkt
meetkunde opeens een stukje makkelijker. Meubilair dat ik soms zorgvuldig dan
weer impulsief bij elkaar sprokkelde blijkt goed bij elkaar te passen. Ok. Het
is niet allemaal rozengeur en maneschijn: soms zitten de dingen wat tegen. Zo
blijken zetels opeens te breed voor een bestelwagen en zijn banken op 11 juli
vanzelfsprekend gesloten. Zaak is om me er niet te veel in op te jagen. Blunderen
is geen misdaad. Ook al ging ik per abuis bijna op de schoot van de notaris
zitten. Uiteindelijk loopt alles tot nu toe beter dan mijn vorige verhuis omdat
ik in de loop van de jaren toch meer heb leren regelen. Kwatongen zouden wel
eens durven beweren dat ik meer volwassen ben geworden. Stel je voor!
Het zal Frieda worst wezen. Als ik haar maar niet durf te
vergeten. Of in een bananendoos stop. Al zal ze het natuurlijk fijn vinden dat
ik over een week opgelucht naast haar zal zitten spinnen. Ronkend geluk herkent
iedereen.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 15/07/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten