Zaterdag hingen Les Figurettes Fénoménales de pluimen aan de haak. Op Reckebilck, waar alles begonnen was, dansten ze hun laatste show. Zelf maakte ik al een tijdje geen deel meer uit van deze dartele hindes. Omdat er omwille van gekende redenen weinig tot geen optredens waren, was het voor veel mensen een verrassing dat ik aan de zijlijn stond te kijken en te applaudisseren. Ik stond er fier. Trots dat ik ooit een fenomenale Figurette was.
Toen ik de vraag zoveel jaar geleden kreeg om mee te doen
aan dit gewaagde project, had ik nooit gedacht dat het me zou lukken mee te
huppen. Choreografietjes waren nooit aan mij besteed. Ik had moeite met
bepaalde moves en vond het idee dat ik in netkousen over de straat dartelde
terwijl ik “borst borst poepe poepe”
scandeerde zelf een beetje vulgair. Ook schaamde ik me wel degelijk over mijn
lijf. Een laagje schmink bedekt lang niet alles. Shapewear verricht geen
wonderen. Toch duurde het niet lang voor ik me thuis begon te voelen in dat
jurkje en op die dekselse hakken. Vooral dat laatste was geen sinecure. De
onwennigheid om tussen een groepje vrouwen terecht te komen, dat ik in eerste
instantie niet kende, werd snel opgelost door steevast na het repeteren nog
naar Patje te fietsen.
Waarin de grimeur in het conservatorium niet geslaagd is,
slaagde Catherine wel: ik leerde mezelf schminken. Al blijft dat lijntje aan de
ogen nog altijd tricky. Terwijl ik vroeger altijd op de laatste rij moest staan
bij dansjes, verschoof ik soms warempel naar voor. Het vergde Catherine wel
vaak extra moeite om mij mee te krijgen met de nieuwe pasjes.
Het loonde: het feit dat ik schaamtelozer jurken en gewaagde
outfits durf te dragen, is geheel en al te danken aan de getatoeëerde pluim
boven mijn enkel. In mijn hart zal ik het ook altijd blijven. Dankbaar om wat
was: vrouwelijke power in huppelpas. Bedankt!
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 08/07/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten