Vorige week hoorde ik mezelf bij de bakker een bananentaartje vragen. Ik voegde eraan toe: “Voor wat extra vakantiegevoel.” Alsof ik me moest verantwoorden voor deze aankoop. De bakkersvrouw lachte en nam een doosje en vulde het met het gevraagde gebak. Achter mij stond een meneer. Hij kon zijn chagrijn niet verbergen achter zijn mondmasker. “Tegenwoordig doet een mens niets anders dan eten en drinken”, beet hij ons toe. Het klonk wat aanvallend. Ook de bakkersvrouw vond dat, want ze keek verbouwereerd. “Wat moeten we anders?” voegde ik eraan toe? “Op reis gaan”, antwoordde hij en kon een zucht niet verstoppen. De bakkersvrouw antwoordde dat ze dat nu toch niet echt zag zitten om naar het buitenland te gaan. “Ik ook niet”, zei de man, “maar mijn vrouw…” “Om te eten en te drinken?” vroeg ik. Hij knikte bedroefd en hij vroeg om alle stokbroden die er nog waren.
Ik verliet de bakkerij met twee broden en een doosje zoete
zonde. Eenmaal thuis zat de kat spinnend op mij te wachten. Alsof ze ook een
lekkernijtje verlangde. En dat deed ze natuurlijk ook. Dat is de aard van elk
beestje. Frieda heeft geen nood aan vakantiegevoel of bananentaart: voor haar
is het leven sowieso vakantie. Als ik maar thuiskom en haar aandacht geef. Af
en toe tonijn of een stukje echte kip. Dan is ze opeens toch een beetje op
reis.
Reizen hoeft voor mij niet dit jaar niet echt. Soms verlang
ik evenwel naar een huisje in het bos. Waar mijn kat in een boom op mij wacht
als ik bloemetjes ben gaan plukken. Misschien zou ik na verloop van tijd wel
zelf mijn eigen taartjes kunnen bakken als ik er een tijdje woon. Maar wat zou
ik de verhaaltjes bij de toonbank missen. De blik van mensen rondom mij heen.
De warmte van een lach. Zelfs achter een obligaat mondmasker. Dus voorlopig
moeten jullie het hier nog met mij doen. En als ik wat chagrijnig word, gooi me
dan alsjeblieft wat lekkers toe.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 07/08/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten