TINE ZIET (174): Naam

Iedereen kreeg er één toen hij of zij werd geboren. Niet zomaar. Vaak is het het resultaat van maanden zoeken en discussiëren: een naam. Enfin, dat hoop ik toch. Ik mag hopen dat mijn ouders niet zomaar een naam uit het voornamenboekje hebben gekozen: met de ogen dicht en spontane wijsvinger als beslisser. Het is iets wat je je hele leven met je meedraagt. Vaak past het perfect bij wie je bent. Ik snap nog steeds niet hoe dat kan maar een Jeanine ziet er vaak als een Jeanine uit en een Willem als een Willem. Dat is maar goed ook: je zal maar Marina heten en er als een Esmeralda uitzien…  Omdat er vaak een hele periode van wikken en wegen aan vast hangt, lijkt het me dan ook een erezaak dat die naam juist wordt uitgesproken. Niet alleen omdat ik uitspraakjuf ben. Sommige ouders kiezen de voornaam op klank uit. Of op eerste letter.  Sommige ouders zoeken in andere culturen naar symboliek. Of zien in hun kinderen hun grootste idolen. Zaak is dat een naam geen cijfer is. Ik heet Tine om één of andere reden.

Vorige week zat ik nog volop in de oudercontacten. Bij mij is er geen schema: ouders komen wanneer ze kunnen. Stervensdruk is het er nooit. Nu was het geval dat een moeder op me af kwam en tot driemaal moest vertellen voor welke leerlinge ze precies kwam. Ik zei haar dat ze zich wellicht vergiste van juf. Ze kwam wel degelijk voor mij. De aap kwam uit de mouw: blijkbaar sprak ik de naam van haar dochter al twee jaar verkeerd uit. Niet alleen ik maakte me daar zondig aan. Ook haar medeleerlingen. Wat frappant was: nooit had het meisje ons ook maar één keer gecorrigeerd. Meer nog: volgens mij sprak ze het zelf ook zo uit. Ik verontschuldigde me ten opzichte van de moeder en ze zei dat het niet erg was.

Dat is het natuurlijk wel. Meer en meer betrap ik er mezelf op dat ik namen verkeerd uitspreek. Het is erg: want eenmaal verkeerd in het hoofd, is het lastig om dit te corrigeren. Als ik het verkeerd zeg, verbeter me dan gerust. Wat zorgvuldig werd bedacht, mag niet als onbelangrijk van tafel worden geveegd. Trouwens: niemand wil ‘Onbelangrijk’ heten.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 28/06/19)