TINE ZIET (170): Laten waaien!

Terwijl velen aan de media waren gekluisterd zondag, verkoos ik het avontuur van de natuur. Ik zal het maar bekennen: ik had een date. Ik zal niet verder in detail treden. Mijn moeder leest namelijk mee. Het enige wat voor dit verhaal wel van belang is, is dat het een date betrof met een lange man die letterlijk onder de tatoeages zat. Het was vast een opmerkelijk zicht: wij tweeën wandelend door de straatjes en de paadjes van een dorpje dat ik als mijn broekzak ken. Ik trappelend achter hem aan: want lange mannen hebben grote voeten… Daarenboven hadden we toch wat bekijks. Vrouwen pakten hun man wat steviger vast toen ze de schedel van mijn date zagen.

Na de stevige wandeling sloten we af met een drankje en hij bestelde een bordje charcuterie. Op het terrasje stak plots een felle wind op. Stoelen werden tot op straat geblazen. Hij zette zijn capuchon op en we hadden moeite onze glazen staande te houden. De dame die ons bediende, droeg een jurk en mijn date maakte schamper de opmerking dat ze moest opletten dat haar jurk niet wegwaaide. Ze haalde haar schouders op en zei spontaan: “En dan nog? We zijn allemaal hetzelfde, meneer. Daaronder draag ik mijn slip. En daaronder ben ik zoals elke vrouw. Zoals zij.” Ze wees naar mij. Maar ze ging verder: “Kleren, tattoos, wat doet het ertoe? We zijn toch allen hetzelfde in een blootje.” Ze wikkelde de charcuterie die niet werd opgegeten in aluminiumfolie en stopte het hem toe.

En toen ik een kwartiertje op de terugweg naar huis op de radio hoorde dat de wind tot in de verkiezingsresultaten had geblazen, bedacht ik dat mijn date er een was die ik met mijn lezers moest delen. Misschien een beetje aangedikt. Zonder namen te vermelden. Zonder verder te voorspellen of ik die date al dan niet nog zal ontmoeten. Voorspellingen kunnen namelijk akelig goed kloppen. Wie we ook zijn: we klampen ons allen vast aan wat we willen houden. We laten waaien wat mag waaien. En hoe anders we soms ook zijn: we zijn het niet.  Wat valt het eigenlijk lastig dat te geloven.   

Ik hield trouwens grote blaren aan de wandeling over.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 31/05/19)