TINE ZIET (110): Schoolfeest

Het is een eeuwigheid geleden: schoolfeest op de speelplaats of in de turnzaal. Met hoedjes, gietertjes, bretellen, linten. In kartonnen dozen, gekke pakjes, vuilniszakken,…  Ritmisch op muziek van Vangelis. De tong uit de mond. Meestal achteraan, want ik had nooit ambitie of talent om vooraan te staan. Die dansjes kreeg ik nooit echt in mijn hoofd. In het zesde leerjaar haalde ik opgelucht adem: een jaar zonder dansje. We speelden een huwelijksfeest na. Ik was een roddelend dametje aan de de kerk. Kijk, dat vond ik dan wel fijner! Behalve dan dat het samen met de jongens was. Het eerste gemengde schoolfeest na de parasolletjes in het derde kleuterklasje. Wat ik me nog heel goed herinner: zakjes popcorn, zoethoutstokken en onbenullige prutspakjes vissen in de visput.

Op heel veel lagere scholen is de tijd van het schoolfeest aangebroken. Ik hoorde van schoolfeesten waar ouders geen plaats meer hadden om hun eigen kind te zien dansen omdat alle tickets al waren opgekocht door grote en snellere families. Het gebrek aan plaatsen werd gecompenseerd met een uitnodiging aan de generale repetitie.  Op zich wel een beetje jammer natuurlijk. Je wil je zoon of je dochter natuurlijk in het echt zien blinken.

Voor mij is het jaren geleden dat ik nog eens op een schoolfeest was. Dit jaar hoorde ik van mijn leerlingen in Moorsele dat ze een musical gingen opvoeren. Heel veel leerlingen hadden een sprekende rol en omdat ik twee uur zonder leerlingen zat, omdat ze allemaal deelnamen aan de voorstelling, ben ik gaan kijken. De leerlingen die geen sprekende rol hadden, zongen en/of dansten. Twee uur lang spektakel! Toen het slotlied weerklonk, schrok ik van de hoeveelheid leerlingen op dat podium. Wat knap om zoiets in elkaar te steken! De juffen en meesters hadden hiervoor lessen moeten missen. Ze hadden flexibel met hun uren moeten zijn. Er was getimmerd en genaaid. Er was geregisseerd. De dansjes en de liedjes werden gerepeteerd en de sprekende rollen werden regelmatig uit de les gehaald om samen te repeteren. Hoedje af! We zouden het soms vergeten: wat soms heel simpel lijkt, is eigenlijk best straf!


(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 23/03/18)

Mijn eerste voetbalmatch

De oproep om mij uit te dagen voor nieuwe ervaringen in mijn laatste levensjaar voor die verpletterende 40 was nog niet koud, of ik kreeg al een uitnodiging van Ward, joviale supporter van KSV Roeselare. Hij nodigde me uit om met hem mee te gaan naar een voetbalmatch in Schiervelde. Het betrof de match KSV Roeselare tegen AFC Tubize, voor de eerste speldag in de Playoff 3.

In de wagen op weg naar het stadium legde hij me uit dat dit een belangrijke match betrof. Het gaat er  in deze matchen namelijk om om niet te degraderen."Voorlopig moet Roeselare zich nog geen zorgen maken, maar extra winst is meer dan welkom," vertelde hij uit en ik begreep.

Hij had me uitgenodigd met 'eten enal' en ik wist niet zo goed wat ik me daarbij moest voorstellen. Ik had hem voor alle zekerheid toch gevraagd naar de dresscode en hij zei dat ik zo normaal mogelijk moest zijn. Ik liet mijn bloemenjurken dus wijselijk in de kast hangen en trok kledij aan die ik ook aantrek als ik ga werken. Natuurlijk bleken alle vrouwen sjiekere kledij aan te hebben, maar ik liet me er niet door van de wijs brengen.

Bij aankomst in de Lounge134  kregen we een glas cava en er waren lekkere hapjes. Algauw bleek dat dit een speciale gelegenheid betrof. Er werd namelijk afscheid genomen van CEO Johan Plancke die naar KV Oostende vertrekt. Een beetje bijzonder om dit mee te maken als leek. Wat heel opvallend was dat de Chinese zakenvrouw Dai Xiu Li Hawken aanwezig was. Zij bezit niet alleen een flitsende felle automobiel, ook is zij sinds februari 2017 eigenaar van de club.

Ikzelf zat dus met Ward en zijn supportersvrienden aan een lange tafel en kon genieten van heerlijke verfijnde gerechtjes. Terwijl ik kon uitkijken op het voetbalveld, keken de mannen voor mij naar de finale van Gent-Wevelgem.

De kip moest snel gegeten worden, want de bal rolde ineens snel het veld op. Eens op de zitjes was ik eigenlijk wel onder de indruk van de grootte van het voetbalveld. Als je dat alleen van op televisie kent, besef je eigenlijk niet wat voor afstanden die voetballer eigenlijk moeten lopen.Ik werd tussen de vrouwen gezet en algauw werd er wat afgebabbeld. De sfeer was ontspannen en ik had eigenlijk niet door dat de match al 10 minuten bezig was. Uiteindelijk bleek ik niet zo'n leek te zijn, want ik begreep het spel beter dan ik verwacht had. Blijkbaar was er toch veel blijven hangen van de voetbalwedstrijden op televisie in mijn kindertijd. Al vond ik het wel opvallend rustig in de tribune. Rustiger dan in de zetel vroeger met mijn vader. De eerste helft eindigde met 0-0.

  

In de rust kregen wij nog koffie en een heerlijk toetje en ik voelde de sfeer wat grimmiger worden. Het begon er toch wat om te spannen: er moest nu wel een doelpunt gemaakt worden. In de tweede helft fixeerde ik me helemaal op de bal en het spel. Want ik wou natuurlijk dat de ploeg die mij zo gastvrij had ontvangen, zou winnen. Die helft begon mijns inziens aanvallend, maar verzandde uiteindelijk in een wanhopig spelletje met bewegingen die niet mis zouden gestaan hebben in een slapstickfilm. Dit omdat de strijd almaar bitsiger werd. Ook het publiek begon te morren en te roepen.

Helaas bleek het enige echte vuurwerk dat te zien was, de poging tot Bengaals vuurwerk te zijn die in de tribune van Roeselare werd afgevuurd, want de stand bleef onveranderd.  

Na de match werd wat somber nagekaart. Natuurlijk willen supporters dat hun ploeg wint.  Er werd kritiek geleverd op de opstelling van de spelers en de scheidsrechter die gul met gele kaarten had gezwaaid. Intussen lette ik op de kameraadschap, jawel zo durf ik het te noemen, tussen de fans. Terwijl de mannen het vooral over de match hadden, hadden de vrouwen het meestal over andere dingen. Maar er werd vriendschappelijk met elkaar gepraat en werden al plannen gemaakt voor de volgende wedstrijd op Paasmaandag.

Een fijne 'ontmaagding op het voetbalveld' was dit. Al was het natuurlijk leuker geweest als het was geëindigd in een klein feestje. Maar ik begrijp het beter nu, de passie voor wat er gebeurt op een veld. Het draait niet enkel om de bal, het draait ook om dat 'oltegoare'.

  

Bedankt, Ward!

  

Wie me ook eens wil uitnodigen op (voor mij) onbekend terrein, doe gerust! Ik leer er zoveel mee bij.

TINE ZIET (109): Nieuwe openingsuren

Vorige week had ik over de middag een overleg in CC De Steiger. Het was me eigenlijk nog niet eerder opgevallen: de bibliotheek was open en er zat iemand aan de balie. Blijkbaar zijn er al een tijdje nieuwe openingsuren. Terwijl het gebouw al heel lang over de middag gesloten is, schoven de beide deuren eenvoudigweg open.  Nu ja, normaal ga ik over de middag ook niet naar een toneelvoorstelling. Boeken kies ik beter in de namiddag. En vergaderen gaat vlotter met eten achter de kiezen.

Wat me opviel was dat er heel veel jongeren hun middagmaal kwamen verorberen in de zetels op de eerste verdieping. Het is er warm en het zit er gezellig, dus het is natuurlijk goed gezien! Dat jongeren op die manier het gebouw leren kennen, mag misschien raar lijken, het kan een slimme zet zijn. Misschien kunnen ze in de tijd die nodig is om een broodje te verorberen oog hebben voor de affiches aan het prikbord en getriggerd worden voor een of andere voorstelling? In de tijd van het opdrinken van hun flesje fris kunnen ze denken aan een boek dat ze nog willen uitlenen. In de bibliotheek kunnen ze nog snel wat groepswerk verrichten op de computer. Het kan best. Jongeren die hangen, kunnen beter in een huis vol cultuur hangen…

Maar mag ik het toch wat vreemd vinden? Het personeel krijgt op die manier een taak die op die van een strenge studiemeester lijkt.  Een oogje in het zeil houden. Toezicht houden. Ik kan me toch voorstellen dat dit niet tot het oorspronkelijke takenpakket behoorde. Terwijl ik er zat, ruimden ze keurig op. Maar doen ze dat steeds? Als ik aan mijn eigen leerlingen denk, weet ik dat ze lege flesjes opruimen toch wel eens een keer vergeten…

De nieuwe openingsuren zullen natuurlijk niet specifiek voor hongerige jongeren werden aangepast. Ook volwassenen kunnen nu over de middag hun kaartjes reserveren of hun vergeten sjaal ophalen. Ze kunnen over de middag de krant gaan lezen of in alle rust gaan zoeken naar dat ene boek. Nu ja, ik profiteerde ook van het feit dat de deuren openschoven. Ik ging mijn lerarenkaart ophalen, die was ik al enkele maanden helemaal vergeten. Handig hoor!

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 16/03/18)

TINE ZIET (108): Jongeren in beweging

Vorige week verzamelden een honderdtal jongeren van verschillende jeugdverenigingen zich voor het stadhuis om vlak voor de gemeenteraad begon aandacht te vragen voor het lokalenprobleem waarmee ze al zo lang worstelen. Hoewel veel jeugdbewegingen op kamp vertrekken met grote legertenten, soms een eigen toilet uitgraven en warempel nog buiten durven spelen, hebben ze natuurlijk ook veilige lokalen nodig. Dat spreekt voor zich!

Gisteren zag ik per toeval mijn nichtje thuiskomen in haar speelkleren. Het eerste wat ze deed was onder een warme douche springen. Daarna kwam ze in haar ijsbeeronesie vertellen over de activiteit die ze met haar groep had gedaan. Ze kleurde nog rood van de inspanning. Daarna had ze het uitgebreid over de leiding. Ook al woont mijn nicht niet in Menen, ben ik zeker dat ook in Menen, Rekkem en Lauwe, en hopelijk ook in alle andere Vlaamse steden, jongens en meisjes voldaan thuiskomen na enkele uren ravotten in vuile kleren. Ze gloeien na van de grappige namiddag met mekaar. Ze gniffelen om de grapjes van de leiding en ze kijken al reikhalzend uit naar het zomerkamp. Sommigen bedenken al met heel veel vuur hoe ze later ook leidster of leider zullen worden.

We zouden ze in de watten moeten leggen: jongeren die zich wekelijks willen inzetten om fijne activiteiten te bedenken. De jeugd die nog verantwoordelijkheid wil nemen om de schouders onder de wekelijkse werking van een afdeling te zetten. Het zou niet moeten mogen dat ze op de televisie de gaten en de kieren in hun gebouwen moeten tonen.

Natuurlijk was het een mooi en sterk gebaar: al die verschillende uniformen zusterlijk en broederlijk naast elkaar en al die jeugdige aanwezigheid op de gemeenteraad present. Maar naar aandacht hadden ze toch eigenlijk niet moeten smeken? Wie voor de toekomst van onze stad zorgt, zou eigenlijk moeiteloos spontaan moeten worden verwend. Kom nu, ze vragen geen kasteel, geen slotgracht en geen verstevigende muren. Geef ze toch allemaal een fijne stek, waar ze naar hartenlust en veilig kunnen avonturen.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 09/03/18)

Help me wijzer 40 worden!

Een paar zomers terug opende ik mijn blik door op reis te gaan in mijn eigen stad. Inwoners van mijn stad nodigen mij uit. Ik ging werken in de wasserij van Veerkracht 4, vissen, gamen, pietjesbakken, petanque spelen,... En waarlijk: het klopte: die zomer werd ik rijker.

Volgend jaar word ik 40. Op zich geen wereldramp. Maar er zijn nog zoveel dingen niet  verwezenlijkt. Zoveel dingen deed ik nog niet eerder. Help me wijzer 40 worden!

Nodig me eens een dagje uit op je werkvloer, zodat ik eens kan ervaren wat jij elke dag ervaart. Neem me eens mee naar je hobby: dan leer ik weer eens wat anders in dit leven.

Ik schrijf al mijn avonturen op in mijn boek. Van sommige uitdagingen ga ik uitgebreid schrijven op mijn blog. Sommige dingen hou ik misschien liever geheim.

Enkele voorbeelden: ik stond nog nooit model voor een schilder. Ik was nog nooit bij een geboorte. Nooit ging ik met een baby wandelen. Ik heb nog nooit mijn haar groen geverfd. Ik rookte nog niet eerder pijp. Ik ging nog nooit naar een voetbalwedstrijd. Ik liep nog nooit in een carnavalstoet. Ik had nog nooit gelnagels. Ik zong nog nooit eerder met een band. Bedenk dat wat voor jou heel gewoon is, voor mij misschien gewoon heel nieuw is.


Het moet niet allemaal fun en prettig zijn. Het moet alleen haalbaar zijn. Zo liep ik bijvoorbeeld nog nooit een marathon, maar de kans dat ik er een ga lopen is onmogelijk. En ik mag natuurlijk ook om andere redenen weigeren.

Daag me uit en nodig me mee uit!
Ouder worden kan vast ook fijn zijn!

TINE ZIET (107): Koud

Zondag mochten we onze kinnebakken goed inpakken om de carnavalsstoet in onze straten te zien paraderen. Vol bewondering keek ik naar de  pakjes die sommige carnavalsverenigingen aan hadden. De outfits van Les Figurettes zijn best ook wat frisjes om mee in te marcheren, maar daarin zweet ik me altijd een ongeluk, omdat we zo veel bewegen. Vaak bleef het bewegen van de carnavalsgroepen beperkt tot het vooruitstappen, het zwaaien en het stilstaan om na een tiental minuten weer verder te stappen. Je moet het toch maar doen! Is het trouwens geen aanslag op je luchtwegen?

Na de stoet konden wij ons opwarmen aan één of meerdere drankjes. Of we konden ons onder een fleecedekentje voor de open haard gaan wentelen. Ja, het is koud, maar we kunnen er tegen. Er zijn zoveel uitvindingen om ons te verwarmen: verwarming, wollen kledingstukken, warmwaterkruiken, verse soep en versterkende grogs. Veel erger is het natuurlijk als al die middelen niet werken en helemaal rampzalig is het voor wie zich niet zo goed kan beschermen voor de kou.

Vorige week zag ik nog de vele daklozen in Namen gelegen onder karton in de portieken. Hoe houden zij zich warm? Ook in onze stad zijn er ongetwijfeld mensen die zich niet kunnen verwarmen, want alle uitvindingen tegen koude kosten centen. Waar kunnen zij terecht? En hoe zit het met de dieren? Mijn kat plakt deze dagen als het ware op mijn verwarming. Ze knettert tegenwoordig als ik haar aai. Maar hoe zit het met buitendieren? Is de verenjas van vogels voor deze temperaturen gemaakt?  

Waar ik me ook ernstig zorgen over maak zijn sommige eenzamen. Zo kreeg ik gisterenavond extreem wanhopige berichten van een man in mijn stad die naar mijn aandacht wou hengelen via Facebook. Al viste hij expliciet naar warmte. Je moet het maar durven: aan wildvreemde vrouwen vragen of ze je kunnen komen verwarmen. En of ze goed kunnen masseren. Dat je ze wel een warme koffie kunnen aanbieden in ruil. Ik zou de naam van de man in kwestie kunnen kenbaar maken, wie weet verdringen vrouwen zich dan wel voor zijn koffie. Maar zo warm onder zijn billen zal hij het wel niet bedoeld hebben, gok ik.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 02/03/18)

331 x bedankt! 331 uitdagingen!

Het is geen groot geheim als ik hier schrijf dat ik niet vrolijk word van mijn verjaardag. Zeker niet nu ik  gisteren 39 geworden ben. De nakende 40 hangt als een zwaard van Damocles boven mijn gemoed. Al weet ik natuurlijk ook wel dat het niet het einde van de wereld is. Maar alle truukjes zijn goed om er toch maar iets van te maken.

Een bekend truukje van mij is het bedenken van een project. Daarom bedacht ik het grootste project in mijn leven tot nu toe: #39goingto40. Ik telde alle verjaardagswensen die ik kreeg via berichten, kaartjes, telefoontjes,... bij elkaar en besloot om voor elke wens te bedanken met iets bijzonders. Elke wens staat symbool voor een uitdaging in mijn leven.

Elke wens is goed voor iets nieuws. Dat kan iets kleins, iets zots of iets groots worden. Zodat ik als ik straks 40 word, nog rijker zal zijn als mens. Daag me uit! Nodig me uit voor nieuwe dingen. Dingen die ik nog niet ken. Het zal mijn blik verruimen. Neem me een dagje mee naar je werk. Laat me iets doen, wat  ik nooit dacht te doen. Wie weet schrijf ik er een stukje over. 

Ik mag natuurlijk zelf bepalen wat ik wel of niet doe, want het moet een beetje leuk blijven.

Nu volgt tromgeroffel: ik beloof hierbij plechtig om 331 uitdagingen aan te gaan dit levensjaar! Ik zal ze allemaal keurig boekstaven in mijn schrift en er af en toe ook verslag van uitbrengen op mijn blog. 

Wie weet verruimt het soms ook jullie blik...

Bedankt voor de wensen, mensen!