Ooit werd bedacht dat meligheid vanbinnen plakkerige dingen doet en daarom het best tussen membranen wordt vermeden. Dus bande zij de suikeroren uit haar ivoren toren en zeefde zoetjes uit de zee van woorden. Ook stak ze dagelijks glucosestrips - voor alle zekerheid - in neus en beide mooie ogen. Marsepein is lekker, maar geen mens die dit uit eigen wil wil zijn. Zelfs voor enig lieve ander speelt men liever geen homp amandelspijs.
Toen zij op een dag een zoutzak om haar middel plakte en koolhydraten knipte uit haar adem, zag zij opeens zo'n ziel, die als bij toeval samen naast haar in de wolken dreef. In eerste plaats had ze dit samendrijven wel willen vermijden. Ze vreesde voor een angel in haar keel. Maar de imker in haar linkerborst werd klef en strooide riet en bieten in haar praten. Ze konden uiteindelijk het smeulend smelten niet laten. En zie: de zielen werden ziedend één. Wat zij zelf dus niet had verwacht werd waar: dat lippen zoeter smaken als mensen zoemen bij elkaar.
Wie niet geloven wil, kan honing weelderig tussen haar spieren voelen tieren.
Wie een zweempje zoetstof zaait, kan peperkoeken oogsten.
Totdat de ene liefste liefste de ander plooit tot kaf, staat een zij in koninginnebrij en fruiten zij elkaar de hals.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten