Irritant onverdraagzaam.

Al te vaak wordt het van daken en torens geschreeuwd: 'Weest allen verdraagzaam!'. Ook Tany stond eerder mee te roepen met volle longen. Tot gisteren. Gisteren kreeg ze een klop van de gevreesde hamer toen ze bemerkte dat ze zelf behoorlijk onverdraagzaam reageerde. Verschillende keren in één namiddag!

Als men op een mooie zondagnamiddag 70 km per uur blijft aanhouden op het eerste rijvak van een snelweg zonder wegwerkzaamheden. Tot daar aan toe. Als dat ook gebeurd op de tweede (en tevens laatste) rijstrook. Tja! Dan wordt een zeker gegrom aangemaakt.

Als men zonder kijken een zebrapad met rode stoplichten oversteekt. Als men koppig op één lijn op de stoep marcheert zonder enig aanvoelen van: "Zij kan niet aan de kant, maar ik wel. En dan?" Als een parkeerautomaat duidelijk aangeeft dat stukjes van vijf cent mogen, maar de muntjes uit blijft spuwen zodat je wel tot de volgende ochtend moet betalen. Dan is het niet meer te stuiten. Gegrom zwelt aan! Maar oké, het is lente. Dan grom je lichter. Minder beer.

Als men in een mooi kader van zeezicht een intimistisch concert met een Senegalese luitspeler organiseert, dan kan er inderdaad wel wat geroezemoest worden. Baby's huilen. Kinderen voorbijschaatsen. Tot daar aan toe. Zo duur is een kaartje niet. Maar dat de 'grote mensen' niet eens een kwartier hun plasje kunnen ophouden. Of hun glas bijhouden. Kletsen. Stoelen bezet houden met kinderen die op de dijk spelen en af en toe een minuutje van hun glas komen nippen. Gretig chips aankopen voor hun kroost. Zelf gretig knabbelen met veel gekraak. Massaal een kwartier vroeger vertrekken om luidruchtig te gaan bowlen. En dan ook nog eens een piepende deur. Tja! Dan wil een brulaap in Tany opstaan en schreeuwen: "Ga in godsnaam thuis van jullie zondag genieten!"

Onverdraagzaam als ze is, rijdt Tany volgende keer wellicht minder goedgemutst naar zee.